Ağlardan güverteye dökülen
Balıkların çığlıkları da üzmüyorsa seni,
Başka neye ağlayabilirsin ki
Sesli sesli!
Mutsuz olduğunu düşünüyordu kadın. En hüzünlü şarkıların, şiirlerin başrolüne koyuyordu kendini ne zaman yalnız kalsa, eski yaşanmışlıkların kabuklarını açıp kanatmaktı sanki Aşk denince aklına gelen tek şey.Bitimsiz ve manasız ilişkilerin üzgün, bezgin kadınıydı kendince...
Oysa çok güzeldi, yeşil yapraklar gibi gözleri vardı, bahar esintisinden sarı saçları..Hani baksan uzun uzun, içinde bir çocuk ağlardı güzelliği karşısında, tutuversen ellerinden ateşlerde yanardı avuç içlerin.. O kadardı işte, o kadar güzel....
Öyle an gelirdi ki, bakınca gözlerinin içine, alıp onu ta yukarıya, erişemeyeceğin bir yere koymak geçerdi insanın aklından, dokunmak mı? Ulaşmak imkansız olmalyıdı onu severken, o bunun farkında değildi, farkında olduğu tek şey, hiç bir sevgisinde mutlu olamamış bir kadının dramını yaşamakta olduğu idi....
Oysa,
Senin gözlerinde ağlamaktı derdim
Senin ellerinde hissetmekti serinliği
Ya ben anlatamadım sana
Ya sen boş verdin
O canım yılları...
Azizim...
Temennilerden
Uzaktayım şimdilerde
Ne hayrım var kimseye
Nede hayır beklerim
Namert gönüllerden
İki göğüsüm arasında kopan Fırtına!
Bil ki yoruldum artık her nefes alışımda
Taşımaktan seni koca bir gök taşı gibi
Sanma ki cesareti yok bu parmakların
O demir parçasının tetiğini düşürecek!
Aslında unutmamak adına yazılmış minik bir anıdır bu. Yoksa içinde yaşadığım bir Fıkramı demeliyim bilemedim. O gün bunu yaşadığımda, doğallığına ve an içinde gelişmiş olmasına çok gülmüştüm, bu sebeple zaman içinde unutmayayım diye yazmak istedim. Yıllar geçtiğinde bir gün denk gelip okursam şayet, o vakit nasıl gülümseyeceğim diye düşünerek saklayacağım bunları….
Hiçbir planlama yokken, bir arkadaşımın kız arkadaşı ile yaptığı programın ters gitmesi nedeni ile gelişmişti bu kısa yolculuk. Öğlen gibi aramıştı beni ve kısa bir Geziye gideli mi? demişti. Vaktimin çokluğundan olsa gerek, kabul ettim ve akşam saatlerinde ne yaşayacağımızı bilmeksizin yola çıktık. Niyetimiz İğneada’ya gidip, oranın Ormanlarında kısa yürüyüşler yapıp, bir nevi temiz hava alıp, Şehirden an itibarı ile uzaklaşmış olmaktı. Silivrinin Kuzeyinden devam edip Köy yolları içinden geçen harika bir akşam yolculuğu böylece başlamış oldu. İstanbul’un bir Tık ötesine geçince, sanki Brezilya Yağmur Ormanlarında geziniyor hissiyatı ile bakmaya başlamıştık etrafımıza, ne görsek şaşırtıyordu bizi. Geçen Keçi sürüleri, az öte de İneklerini ahıra sokmaya çalışan bir adam gibi detaylara bakarak devam ediyorduk. İnce Orman yollarından geçerken ben Arabanın Farlarını söndürüp, zifiri karanlığa bakınca arkadaşım korkuyordu.
Oysa Yıldızlar üstümüze düşecekmişcesine göz kırptığı anlardı o anlar. Uzun zamandır böyle yollardan geçmemişliğin hasreti ile keyif alarak devam ediyorduk yolumuza. Sadece bir yerde durup bir şeyler yedik, içecek alıp aynı heyecanla yola devam ettik. Otelde kalmayı planlıyordu arkadaşım, oysa benim aklımdan daha özgür şeyler geçiyordu. İstedim ki bir Orman kıyısında arabada yatalım, Yıldızları seyredelim, Şarap içelim ve biraz da olsa Şiir tadında nefes alalım. Derken aklıma hep duyduğum ama hiç gitmenin, görmenin nasip olmadığı Kıyıköy geldi. Uğramayı teklif ettim arkadaşıma, olur dedi ama zaten bizim izlediğimiz Yol güzergahı nedeni ile mutlaka oradan geçeceğimizi de bilmiyorduk. Biz yolun bizde uyandırdığı özgürlük hissi ile devam ederken hiç beklemediğimiz bir anda, birden bire Kıyıköy tabelası ile karşılaştık. Bu kadar erken beklemiyorduk doğrusu ve şaşkınlık ifadesi henüz yüzümüzdeyken Köye giriverdik.
Dün gece
Topladım
Hayatımın Küsürlerini
Sonra çıkarttım Kusurlarını
Geriye bir tek doğru sen kaldın....
Bu gün bütün günahları ben işledim...
Bütün Şarapları ben içtim
Ve bütün yarım kalmış aşkların müsebbibi benim..
Bu gün Hüznümü taşıyamayacak kadar yorgunum
Bir taş da siz atın, en kuvvetlisinden ki
Çabuk bitsin bu tafrası Hayatın!
-
Nazan Pamir
Tüm Yorumlar...içim dağlandı...