Bu gün bütün günahları ben işledim...
Bütün Şarapları ben içtim
Ve bütün yarım kalmış aşkların müsebbibi benim..
Bu gün Hüznümü taşıyamayacak kadar yorgunum
Bir taş da siz atın, en kuvvetlisinden ki
Çabuk bitsin bu tafrası Hayatın!
İki göğüsüm arasında kopan Fırtına!
Bil ki yoruldum artık her nefes alışımda
Taşımaktan seni koca bir gök taşı gibi
Sanma ki cesareti yok bu parmakların
O demir parçasının tetiğini düşürecek!
Aslında unutmamak adına yazılmış minik bir anıdır bu. Yoksa içinde yaşadığım bir Fıkramı demeliyim bilemedim. O gün bunu yaşadığımda, doğallığına ve an içinde gelişmiş olmasına çok gülmüştüm, bu sebeple zaman içinde unutmayayım diye yazmak istedim. Yıllar geçtiğinde bir gün denk gelip okursam şayet, o vakit nasıl gülümseyeceğim diye düşünerek saklayacağım bunları….
Hiçbir planlama yokken, bir arkadaşımın kız arkadaşı ile yaptığı programın ters gitmesi nedeni ile gelişmişti bu kısa yolculuk. Öğlen gibi aramıştı beni ve kısa bir Geziye gideli mi? demişti. Vaktimin çokluğundan olsa gerek, kabul ettim ve akşam saatlerinde ne yaşayacağımızı bilmeksizin yola çıktık. Niyetimiz İğneada’ya gidip, oranın Ormanlarında kısa yürüyüşler yapıp, bir nevi temiz hava alıp, Şehirden an itibarı ile uzaklaşmış olmaktı. Silivrinin Kuzeyinden devam edip Köy yolları içinden geçen harika bir akşam yolculuğu böylece başlamış oldu. İstanbul’un bir Tık ötesine geçince, sanki Brezilya Yağmur Ormanlarında geziniyor hissiyatı ile bakmaya başlamıştık etrafımıza, ne görsek şaşırtıyordu bizi. Geçen Keçi sürüleri, az öte de İneklerini ahıra sokmaya çalışan bir adam gibi detaylara bakarak devam ediyorduk. İnce Orman yollarından geçerken ben Arabanın Farlarını söndürüp, zifiri karanlığa bakınca arkadaşım korkuyordu.
Oysa Yıldızlar üstümüze düşecekmişcesine göz kırptığı anlardı o anlar. Uzun zamandır böyle yollardan geçmemişliğin hasreti ile keyif alarak devam ediyorduk yolumuza. Sadece bir yerde durup bir şeyler yedik, içecek alıp aynı heyecanla yola devam ettik. Otelde kalmayı planlıyordu arkadaşım, oysa benim aklımdan daha özgür şeyler geçiyordu. İstedim ki bir Orman kıyısında arabada yatalım, Yıldızları seyredelim, Şarap içelim ve biraz da olsa Şiir tadında nefes alalım. Derken aklıma hep duyduğum ama hiç gitmenin, görmenin nasip olmadığı Kıyıköy geldi. Uğramayı teklif ettim arkadaşıma, olur dedi ama zaten bizim izlediğimiz Yol güzergahı nedeni ile mutlaka oradan geçeceğimizi de bilmiyorduk. Biz yolun bizde uyandırdığı özgürlük hissi ile devam ederken hiç beklemediğimiz bir anda, birden bire Kıyıköy tabelası ile karşılaştık. Bu kadar erken beklemiyorduk doğrusu ve şaşkınlık ifadesi henüz yüzümüzdeyken Köye giriverdik.
Hayatta kapladığım yerden daha büyük acım…
Ah ! Bıraksam kendimi,
en çok buna ağlayacağım !
Bana göre o Şarkıyı hep sen söylüyorsun.
O Şarkıcı Kadın değil !
Ve beni Gözlerinden Süzülen
Günlerden bu gün
Biri geldi ansızın
Önce bir bakış bıraktı
Sonra minik bir gülüş
Şimdi geriye kalan
Bir kaç küçük Sihir
Söylesene sevgili
Ben nasıl Haykırayım
Sevgimi, Çaresizliğimi
Üstelik sen bu kadar yorgun,
Kararsız ve Bensizliğe hazırken !
Oysa şimdi sessizce
Oysa,
Senin gözlerinde ağlamaktı derdim
Senin ellerinde hissetmekti serinliği
Ya ben anlatamadım sana
Ya sen boş verdin
O canım yılları...
Yine Susmalarımla yücelmiş yalnızlığımı yanyana koyup uzun bir düşünceye dalmak üzereyim…
Gözlerimi kapattığımda aklıma gelenin sen olduğunu bir köşede bırakıp Kör bir Uykuya Yatmak üzereyim….
Bin küfür sallayıp olup bitene, Nefesini Nefesimden atıp bir Şehri ardımda bırakmak üzereyim…..
-
Nazan Pamir
Tüm Yorumlar...içim dağlandı...