Sana söylediğim yalanlar
Diziliyor boğazıma.....
Düşüyorduk hızla
Ve inanman gerekiyordu
Düştüğümüzde
Bir şey olmayacağına....
Ne acı verir bilirmisiniz
Özlenmediğinizin farkında olmak!
Özlendiğinin farkında değilse
Hele özlediğin...
Bir gün seç rast gele
Ve al kahırlarımı
Sal dağların ardına
Sonra çek geceyi üstüne...
Yum desem sana gözlerini
Öyle ya, terk ettin beni, kendine dair ne varsa yaşanacak yanında alıp götürdün, gözlerindeki kıvılcımları dahi almışsın bana sormaksızın....”Bütün bunlar sana ceza değil” diyordun telefonda, “üzülme” derken asıl üzülenin sen olduğunu gizlemeye çalışarak..
Evet...Üzdüm seni farkına varmaksızın, üzdüm seni çünkü sence hakkım olmayanı yaşamaya çalıştım bencilce, ve gözlerinde dinlendiğimi anlattım sana usulca....Şarkılar dinlettim en hüzünlüsünden, istedim ki anlatamadıklarımı dinle bensiz kaldığında, dinle ki içimde ki fırtınaların nasıl güçlü ve acımasız olduğunu biraz olsun anla diye....
Ben korkusuzluğun en kuytularında kendi korkularına yenik düşmemeye çalışan bir çığlığım aslında, aslında senin bende görmediklerindir beni sana muhtaç kılan...İsterdim ki senin kıyılarında soluklanayım biraz olsun, fırtınalar ha koptu ha kopacakken bu düzlükte, isterdim ki ellerinde bulayım yitirdiğim düşleri bir anda olsa...
Bil ki; bu yasam böyle iste
Ne istedigimiz kadar hos
Ne düsledigimiz kadar sakin
Zarari yok,söyle iste
Arzular yarim kalsin! ! !
Uzun bir zaman oldu sana 'Nasılsın' diyemeyeli,merak etmeyeli.....Çalan telefonlara koşar adım gitmeyeli de bir o kadar zaman oldu sanırım..Oysa sana anlatacak ne çok şeyim vardı.Gözlerine bandırıp içimdeki hüznü, dudaklarından dökülürken damıtılmışcasına içimi ısıtacaktı.Anımsıyorum da,hiç yüzüme bakamazdın konuşurken,bir gün bankta oturmuştuk seninle,ben içimde kopan fırtınaları bastırmaya çalışırken,sen sanki yanında değilmişimcesine boşluğa bakarak bana alakasız şeyler anlatıyordun.Tek görebildiğim saçlarının rüzgarda inanılmaz hoş bir şekilde savruluşu ve tamda senin istediğin gibi gözlerini benden saklayabilmesiydi...Anlattıklarını zaten algılayacak durumda değildim..Hani Lise çağlarında bi başka atardıya kalbimiz,işte tam o kıvamda bir yerlerdeydim,uzanıp elini tutsam alevleri avuçlarımın arasına aldım sanacak kadar ürkek,dudaklarını aklıma getirmeyecek kadar bakirdim..Sahi ne anlatıyordun o ara?
Özlüyorum,özledim seni diyemiyorum,kokunu hiç içime çekemedim baş döndürecek kadar ama yinede senden gelecek esintilere bile razı haldeyim nedense...İçimden yazmak geldi,sana seslenemesem de,seni arayamasam da bunları bi şekilde içimden çıkarmalıyım diye düşündüm..Hani hep vardır ya 'Sahibine gitmeyen mektuplar' öyle bir şey şimdi yazdıklarım ve belki çok uzun zaman yazacaklarım...İçimde sana söylenecek ne çok şey kalmıştı oysa,'Oysa' diye başlayıp, 'Rağmen' ile bitecek bir sürü hüzün ve el değmemiş göz yaşları.Biliyordun hepsini satır satır zaten ve bu yüzden hep kaçar adım görüştük ender bir araya gelişlerimizde..Oysalarım hep bende kaldı,rağmenlerle sürdü içimdeki çaresizlik...
Ya sen ne yaptın! 'Rağmen' olmasın dedin,sebeblerin ağır bastı..Sakın başlama yine 'Ben seni bir dost gibi gördüm,başka türlü olamazdı' diye..Hayatımda beni sen kadar merak edip,sen kadar endişe duyan ve her aradığında sesindeki o müthiş bir duyguyu saklayamayan biri daha olmadı..Hep mantığın galip geldi,kuralların ve erişilmezlik oyunun..Tırmandığın dağlar geliyor aklıma! Boşu boşuna kat edilmiş bir sevda,belki bir arpa boyu..Bunları yazmak bile canımı acıtırken,sen neler anlatmıştın bana anımsıyormusun,her kelimen dev bir çuvaldız gibi sokuluvermişti yüreğime,fark etmedin! Fark etmedin verdiğin,vereceğin acılarında senin kadar önemli olduğunu....
-
Nazan Pamir
Tüm Yorumlar...içim dağlandı...