Ne zaman kar yağsa bu kente
Kan ağlar bir devlet memuru,
Ben kar topu ile karnımı doyururken
Yan komşudan gelen kestane kokusu
Hasret bırakır seni bana...
Guaj boya ile boyanmış
İki duvar arasına sıkıştırılan bir resim
Sonbahar,
İki duvara Eylül akıyor.
Kirpiklerinde sulu boyadan rüzgarlar,
Dudaklarında kuru boya kalıntıları,
Gece olduğu zaman;
Neden birden fazla yalnızlaşır ki insan?
Neden farklı renklere bürünür?
Neden unutulmuş kişiler sandıktan çıkarılır?
Neden mayın döşenmiş toprak olur bedenler?
Dokunsalar ağlayacağım,
Sen denizleri yaptığın iyiliklerden dolayı seversin
Ben kötülük yapamamayı ellerinden öğrenirim,
Sen rengarenk ayakkabılarını gitmek için kullanırsın
Ben gökkuşağını saçına toka yaparım,
Sen güneşi bronzlaşmak için kullanırsın
Ben kararmış dünyamı aydınlatmak için yakarım,
Asit içelim,tiner çekelim üstüne cila olarak esrar gömelim içimize,
Ülkede ki bütün bayramlar,
Tüm kadınlar,
Hatta trafik ışıklarının hepsi bizim olsun,
Haydi gel;
Kırmızı da sevişip,
Sokakta yürürken kendi kendime konuşurdum meğer adımı deli koymuşlar,
Oysa bilmiyorlardı seni düşündüğümü
Seninle konuştuğumu.
Onlar suçsuzdu
Çünkü ben aşıktım..
Tavanı buz tutmuş bir hayal kırıklığının
Tabanın da birleşmiştik seninle,
Günlerden umut...
Saçlarına buğday ekilmiş
Küçük bir kız çocuğuydun sen
Jiletle, jet parçalanmaz.
Ağzıyla içemeyenler barında bir yarışmaya katıldım.
Alkolü dudağımın kenarından ıskalayıp, kokaini kalbinden vurduktan sonra bir kaç saatlik halüsinasyon kazanmıştım. Kendimi foseptiğin en dibindeki bok kadar ezik hissediyordum. Yavaş yavaş hücrelerime doğru karıncalar giriyordu sanki, bedenim sabah erken kalkmaya üşenen ilkokul çocuğu gibi tembelleşmişti...
Oturduğum yerde sızdığım için doberman görünümlü korumalar tarafından nazikçe siktir edildim..(Başka yerde uyukla piç kurusu)
Aynı şemsiyenin üstüne düşemeyecek,
İki ayrı yağmur damlasıydık biz seninle,
Aynı gökyüzünü,
Aynı toprağı,
Aynı kadere yazılmış olsak da,
Farklı renkteydi kalemlerimiz.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!