Halil Işık Şiirleri - Şair Halil Işık

hayat denilen o ağır yük

kocaman ellerimle çizdiğim bu boşluk havaya

sen, benim başlamak diye bitirdiğimsin

I

sıkıldım, yüzümden yakındım

gökyüzünün bakışından irkilip, suya davrandım

“anama…”

düşürüp başımı, yabancı bir sese

upuzun bir düşten uyandım

içimde, eli anasının elinde, siftah çarşıya çıkan

çocukların gözlerindeki merak

heybeme, her türküden biraz, kuş soluğu alıp

giderek, kötü bir alışkanlığa dönüşmesin diye yaşamak,

sevdim seni, umudumun boynuna özlem şalını dolayarak

elimdeki gülü, boyuna döndürüyorum, döndürüyorum…

Feride’ye…

ama sen, ne güzel akşam olurdun;

ben, perdeleri çekmek istemezdim…

Tuğrul Tanyol’dan ilhâmla…

içimin yaralarına, merhem olup, sürmüyor, tozunu zaman,

o ki, hepten azdırıyor, bitevîye kanatıyor…

çarşıdan aldığım akşam serinliğinden kaptığım hüzünlerle

evlere kapandım

ben, şimdi, oyalı bir yazmanın etrâfı kadar kalabalık

Feride’ye…

içimden, yüklü bi’ tren katarı gibi geçtikçe adın,

ben, hayattan koptuğum bi’ dal yakaladım,

benim harcım bu kadar işte;

sulasam sulasam,

nereye kadar büyütürüm, açgözlü çiçeğimi?