Halil Işık Şiirleri - Şair Halil Işık

giymişsin yeşillerini, gelmişsin, yeni sürgünlere benzeyen

eskinin ihtiyar yüzünü doğrulayıp

yenileri yetiştirip gelmişsin

büyük susuyoruz, büyük

acılar, taşıp dökülüyor susuşlarımızdan

gökyüzü dalgın

yaşatamadığımız kadınlar, kadınlıklar için…

çıplak ayaklarıyla kadınlar;

mutlak bi’ meyveye benzetilen gözleriyle, nehre inerler…

her şey vardı ve eksiksizdi; gökyüzü de

hatta bulutlar bile

her şey usûlünce, makâmındaydı, her şey, bizden habersiz

Geldiydim. Hoş gelmiştim. Hoş da gelirdi evvelâ.

Buldum kendimi, düşüncenin çürüdüğü bir mezarda

ne çok söz, dil ve fikir, ne çok evrak

İbrâhim, şimşek çalar yüzüne

şimşekler yağarken doğmuştu, göğün yüzüne

yüzün yuğdukça böyle

yüreğim çözüldü işte

peşisıra, aklımın kuşlarını saldım

işitirsin diye belki

tut ki, seni hiç sevmedim

tut ki, hevesim kursağımı kanatarak geçti

eridi ağzımda, geçmişin buzu

“ülkesi kana yatırılan çocuklar için”

uyanıp, öğle uykusundan

kirli yüzümü yıkadım

yine de ellerimiz devam ediyor, dünyanın önünü iliklemeye

önyargılarla, önsezilerle, öndeyişlerle, önceliklerle

birine, bir yerlere hepimizden önce çağrılan, önadlarımızla