Hakverdi Erşan Şiirleri - Şair Hakverdi ...

Sabret gönül sabret
Bu karanlık günler
Bitecek sabah olacak
Zifiri karanlık geceler
Aydınlık olacak

Yüzlercesi yatarken yan yana
Ne bir ses ne bir dedi kodu kavga
Yürek yakan çığlıklar duyulur mu
Toprak altından
Ağaç dallarından çıkan hışırtı
Uğuldayan yapraklar rüzgardan

Aşk bu ise
gözlerin neden delice bakıyor
Yüreğimi bakışların
delip geçiyor
Aşk böyle ise
neden içim

Tilkinin biri her gece
Köyde bir kümese dadanır
Gün geçtikçe kümesin
Nüfusu azalır
Köylü üzgün düşünür taşınır
Evlatları

Köylünün evinin bahçesinde bulunan tavuk kümesinden tavukların gıt gıt gıdak,gıt gıt gıdak sesleri ile uyanan adam yattığı odanın lambasını yaktı.Pencereden bahçedeki tavuk kümesine baktı.El fenerini asılı yerden aldı.Kümese bakmaya kara verdi.Evin kapısın açtı bahçeye çıktı kümese doğru yürürken evin kapısının menteşe gıcırtı sesini duyan tilki toprağı eşerek girdiği kümese ağzında irice bir tavukla çıkarak kaçmış.Köylü huzursuz olmuştu.Bahçe kapısı kapalı evin etrafı kuru sık dal parçaları ile çit alarak çevrilmiş sağlamdı.
Köylü sabahın serinliğinde üşüdüğü için aklı kaçan tilkiyi düşünerek evine girdi.Uyuyan hanımını uyandırdı.
-^Hanım kümese tilkimi desem sansarmı desem karanlıkta sadece ağzında bir tavuk kaçarak uzaklaştı.Gün ışıyınca kümesindeki tavuklara bir bakıver^ dedi.
Uyku sersemliği ile köylünün hanımı:
-^^Sen merak etme bey ilk işim kümese bakmak olacak^^ dedi.
Uykusu kaçan köylü sıkıntıdan kümesteki tavuklara zarar veren o küçük canavarı yakalamak için bir plan yapmayı düşündü.Her vakit erkenden öten horozun sesini bu sabah duymayan köylünün içine bir ateş düştü.Kendi kendine mırıldanmaya başladı:

Sırtında yumurta küfesi
Dolanır durur pazarı
Durupta dikerse gözleri
Allah korusun çatlatır nazarı
İndirmez küfeyi sırtından
Haberini al dalkavuklardan

Doyumsuz küheylan durdu kudurdu
Bütün haşmeti ile şaha kalktı durdu
Beyaz kısrağın yelesini rüzgar esti savurdu
Bir sağa bir sola oynadı avundu

Kulaklarını dikti baktı oynattı

Birden kesildi elektrik
Söndü yanan lambalar
Her yer zindan gibi karanlık
Ruhum sıkıldı içim daraldı
Çocuklar korkudan ağladı
Bir mum yaktın mecburiyetten

Hüzün çiçekleririni
Kimler bağrına basıp
Ağıtlar yakıp ağlamadıki
Devrilen türünde son çınardı
Toprağın bağrında köyünde
Kerpiç toprak damlı evler

Tutsam narin elini
Sarsam ince belini
Karşıdan gelen güzel
Örmüş sacların telini

Allık sürmüş yüzüne