Hakikatli istanbul Şiiri - Tankut Bey

İstanbul’da akşam inerken
kaldırımlar insan olur biraz.
Sevenler aynı durakta susar,
kavga edenler kelimeleri büyütür.
Bir pencere kapanır,
başka bir hayata ışık yanar.

Biz arada kendimizden geçeriz,
adımızı vermeden yaşarız bu şehirde.
Bir çayın buharında buluruz yüzümüzü,
bir vapurun arkasında bırakırız yükü.
Aşk vardır ama anlatmayız,
çünkü herkesin kalbi zaten kalabalık.

Sokaklar konuşur geceleri;
yorgun işçiler, aceleci aşklar,
yenilmiş umutlar, inatçı yarınlar…
İstanbul hepsini cebinde taşır,
hiçbirini kaybetmez.

Bir de benim dostum Hakikat Oruçoğlu var,
bozacı sesi duysa
aklına ben gelirim.
“Bozaaa” diye uzayan o ses
kıştan çok hatıradır onda.
Gülümser, bilir:
Bu şehirde bazı insanlar
sesle hatırlanır.

Gece ilerler…
İstanbul susmaz,
sadece dinler.

Ama sona gelindiğinde
şehir yavaşça içini çeker.
Sevenler aynı yastığa sırt çevirir,
kavga edenler susarak yenilir.
Işıklar söner,
umutlar kısık yanar.

Bozacı sesi uzaklaşır sokaktan,
Hakikat’in yüzünde yarım bir tebessüm kalır.
Ben geçerim aklından,
adı konmamış bir hüzün gibi.
Mutluyuzdur belki,
ama eksik.

İstanbul sabaha karşı
en dürüst hâlindedir.
Kimse kimseye kızmaz artık,
herkes biraz kendine kırgındır.

Ve gün doğar…
Hiçbir şey olmamış gibi.