Güz Seli Şiiri - Ergün Keleş 3

Hazan yatar düşlerimde , yazan değil parmaklarım
Kazan meczup kişi bendim, incinirken topraklarım
Sayılı gün mutluluğa, kar yağdıran iştahlarım
Yüzüme su çaldı kader, afalladı kanatlarım

Düşüp durur gökyüzünden, yılgın acemi bedenim
Derman yaratmaz ki elim, süzülsem bir oh çekerim
Vah bilirim, iç çekerim, yıkık dökük bir haldeyim
Sonu vahim tiyatronun, sonuncu sahnesindeyim

Nefes suyun donmuş hali,
tek gecelik bir aşk gibi
Bedenim soğuk bir buz kütlesi, kavurur beni güneşimin sillesi

Dost suretli maskesiyle, sırtıma yük ettiklerim
Yok denecek kadar azdı, bildiğimi bildiklerim
Üzerinde durduklarım ,zamanla devrilmişliğim
Sallanan ip üzerinde, uzun sürdü cambazlığım

Buzdan yapılma çiçekti, ellerimle aldıklarım
Zamansız eridi neşem, hüzün yurdu vardıklarım
Pes etmemi umut eti, şafak vakti hasımlarım
Sert rüzgârın durmaz hali, vay geciken soluklarım

Issız çölde hırsız eli, söküp aldı gözlerimi
Arsız dostun vahsız hali, işitmedi seslerimi
Fakir mahallesindeki, umulmadık o güz seli
Büyümemi beklemeden, sürükledi fertlerimi