Güvenç Gürses Şiirleri - Şair Güvenç Gürses

Şah damardan yakın dostum var benim
Kurbandır o dosta sırttaki temin
Tüm canlarla yaptım ben ibadetim
Can içinde canla dosta giderim.

İnsana iyiyi kötüyü gösterir
Akıl ve fikirle başta düşünce

Ağız burun kan çanağı oluyor
Ayak tökezleyip de yere düşünce

Müfettişken denetmeniz
Söyleyin biz acep neyiz
Yavaş yavaş eriyeniz
Eğitimde bizler neyiz.

Haklarımız aldılar hep

Bölene gücü yetmeyenler
Bölünün.

İstenilen ve de beklenen
Zaten bu değil mi?
Bölünün.

Bir süre ayrıldım gönül evimden,
Ben kendime göre yer bulamadım.

Tamamen yabancı oldum ki benden,
Ben bana benzeyen ben bulamadım.

'İnsan lakabıyla anılır.'


Ateşler vardır pişirir yemek
Ateşler vardır yakıyor yürek,
Ateşler vardır sokuyor direk

Ay sanıp da bakmayınca güneşe
Bulutu yüzene sardı ayrıldı
Alevinle yandım dedim güneşe
Öyleyse giderim dedi ayrıldı.

O güneşe hiç yanlışım olmadı

Gecenin karanlığını silmek için vücuttan
Umutlarımı yeşertmek istiyordum sabahtan,
Yıkayıp yüzümü, sildim bir gün önceden kalan
Karamsar duygular ile yalnızlığı surattan,
O nefsi şeytanı, bir nebze de olsa yanımdan
Uzaklaştırdım zorlayarak da olsa canımdan.

Dertle mengenede ezilsem bile
Söylemem derdimi ben kimselere
Dert aşıka derman olsa da, yine
Söylemem derdimi ben kimselere.

Çıra gibi dertler bulursa bizi

Ben yanarım yâr için
Yâr sızlanır Ten için,
Ten nedir ki dünyada
Sızlanasın Can için.

Can’sız Ten bir kıraçtır,