Gürsel Pal Şiirleri - Şair Gürsel Pal

Sevdamın adı kara,
Benimle girecek mezera,
İsyan edecek her zaman içim,
Düzene yalana,
Sevdamın adı kara sevda.
Ben Melankoli;

Varsın olsun,
Güneş doğmuyacak sabahlarında kalayım.
Geceyi hüzün sarsın, ben hüzüne dalayım.
Gelin üzerime acılar bırakın ağlıyayım.
Varsın olsun.
İnsanlar iki yüzlü, İnsanlar alçak,

Sadece ölümmüdür insanları ayıran.
SANMA Kİ BÖYLE OLUR AYRILIK KÜÇÜĞÜM.
ÖZGÜR BİR RUH BEDENİNİ SARAR,
YÜREĞİNE DEĞER BAZI ZAMAN.
GİDEN GİTSEDE,

Mevsim karanlıktır burada,
Ağaçlar çiçek vermez
Güneş ışığı buraya girmez.
Mevsim soğuk,
Gökyüzünde yıldızlar yoktur.
Benim Dünyamda

Bakıyorum sadece.
KOCAMAN BİR 40 SENEYİ ARDIMDA BIRAKMIŞIM.
NE ALDIM NE VERDİM DİYE DÜŞÜNÜYORUM SADECE,
NE ALDIM VE NE VEREBİLDİM?
KENDİMİ İRDELİYORUM.
40 SENE MUTLU OLDUM MU DİYE BAKIYORUM ARDIMA?

Karanlıkları dünde bırak sevgilim
Çünkü daha yapacak çok işlerimiz var.
Karanlıkta işlemez ne elimiz, nede beynimiz
Yürünecek daha çok yolumuz var.
Karanlıkları bırak sevdiğim.

Silindi gecenin içinde ümitlerim,
Sustum, sustu bütün hecelerim.
Biliyorum yine dökülecek göz yaşlarım
Olsun, yinede inadına seni seveceğim.
Şehrin en karanlık yerindesin,
Bir yanın aydınlık ama bana gece yönündesin.

Kadınım.
Can yanım.
Gittin bir sabah,
Geride bir insan bırakarak.
Kusursuzdu çekip gidişin,
Gitmek zorunda olduğun için gitmiştin.

Sen benim küçüğümsün.
Ama içimde öyle büyüktür ki sevgin,
Anlatamam...
Kelimelere sığdıramam seni,
Geçmiş senelere sığdıramam.
Ben seni öylesine geç tanıdım ki!

İçim acıyor.
Kan revan geceler yığılmış üzerime,
Per perişan olmuş umutlarımı
Gecelere yığınak yapmışım.
Her gece yıldızlar semada
Bana ninnisini söylemekte.