Bir martı çığlığı böldü gecenin karanlığını
Korkusunu sakladığı yerden çıkarmış ağlıyordu
Parlayan gözlerinde daldım ben de hüzün denizlerine
İçimdeki çığlık sanki martıdan yansıyordu
Sokakların sesini dinledim sonra rüzgarın peşinde
Dikkatim eksik yeni güne, kalanı sende
Ödül gibi seni görmek yüreğime
Davranışlarımı düzenlemeyi denesem de
Kalp kaldığı yerden devam ediyor sevmeye
Dalgınlığım da dağınıklığım da yansıyor ötekine
Açıklaması zor, sadece senle
Paylaşılabilecek çok şey varken, anlamsız kaybolmuşluklarda yaşadığın, farkında olduğun ama işine gelmeyen durumlara yanıyor içim. Birlikte diyorum bir günü şöyle geçirsek, ilk başta heyecanla başlıyorum sonra elim telefona gidiyor, duraklıyorum; ne olsa açılmaz, vardır yabancı ve yalancı ötekilerle yapacakları, vazgeçiyorum.
Hal böyle olunca da alıkoyamıyor insan ne yaşanıyor sorgulamasından kendini. İlişki dediğin, başlığına gerek yok paylaşımların yarattığı değil mi? Ne yaratıyoruz biz öyleyse, düşlerimizden oluşan ve sadece içimizde kalan, kaçamak yaşanan ama sakın gitme korkusuyla sarsılan, bu mu özrüne karşılık olan? Bırak zaman yaratsın dediğimiz ortaklık, uzaklaşmaz mı paylaştıklarımız olmadan? Uzlaştığımız noktalara inanmak zorlamaz mı beni? İçimin kırık yanı isyanı değil ama nedenleri bırakamaz ki. Sen yoksan, ben yoksam, ne yaşanan günün anlamı var, ne dünlerin. Heyecan dediğin yiyip gitti mi, aşk kalkan olmuyor sana dair duyguları tutmaya. İnanç sarsılıyor belki biraz.
Sonra kalabalıklarda dokunan sözler, ilgiden geçer yakınlıklar, aklın karışmasa da çekiyor ötekine bir şey, senden farklı ama. Sen duygudan uzak dururken ötekilerle, ben duygusuz olamam. Orda işte, biter düşlerimiz. N’olur yapma sevgilim, içimdeki yerine tutun, sıkı tutun. Kalamıyorum. Gidemiyorum da derdim önceleri, şimdi adım adım ilerliyorum. Sevgim değil derdim, sensizliğim. Bu kırgınlık bitirecek bizi. Dağılıyor kalbim, hadi birlikte toplayalım her köşesini.
Karşımda bir çerçeve
Uzun uzadıya kendimi attığım yatağın önünde
Gökyüzünün mavisinden çiçeği
Yeşilin en güzeliyle işlenmiş yaprağı
Seramikten..
Çerçeve hediye sevgiliden
iki satır yaz bana
___içinden ne geçiyorsa kelime olsun
bir söz söyle olmadı
___aklıma düşsün gecenin körü
yangın çıkart şehirde
___siren sesi olmasın, duman çıkmasın
Aklımdan geçenlerin duyguda sureti yok şu sıra
Öyle bir boşluk ki yokluğun,
Varlığını ilizyon sandıracak fotoğraflar olmasa
Kendi kendime kalıp konuştukça konuşuyorum şu sıra
Senden uzakta olmak mı, yok asla dedim ya
Bazen dış dünyanın karmaşasından beklenmedik bir şekilde kopuyor insan
Öyle çok uzun boylu değil, kısa iki gün bile yetiyor sadece
İçindeki sesleri yükseltiyor kapsayan bir grup dinamiği içinde ötekiler
En çok da duyamamaktan korktuğu, kalbindeki seslerin yükseldiğini fark ediyor
Ve şimdi o sesleri duymak yasak..
İmgelem, düşlem ve dönüştüren resimler üstünden kendi aşk nesnesiyle yüzleşiyor insan
Değiştim. Sakin, yalın ve çıplak haldeyim. Anlıyorum desem yalan ama ciddi bir çaba içindeyim kendimi anlamak için. Kendimi anlamadan sana geçemiyorum zaten. Sadece insan olma derdimden bu zorlu çaba.
Hala hayat şaşırtıyor beni. Hala en büyük yanılgılar karşımda duruyorum, en çok bildiğimin hiç bilmediğim olduğunu görüyorum. Korkuyorum, üzülüyorum, seviniyorum, seviyorum. Değişen ne diyorum derinliğinde kaybolduğum zamanlardan sonra, hiç mi. Değil. Cesaretin ne olduğunu öğrendim. Durmanın, kaygıya rağmen devam etmenin ne olduğunu öğrendim. Başka bir ben olmadan beni korumayı öğrendim. Biliyorum diyorsam ne bildiğimi biliyorum artık, Bir o kadar bilmediklerim var hala.
Düşlerin içinden gerçeğe açılıyor tüm kapılarım artık.
Arzuladıklarımın korktuklarım olduğunu gördüğümde, tüm savunma düzeneklerim tek tek devre dışı kaldı. Hiç bilmediğim bir sen karşıladın beni orda bambaşka gerçekliğinle. Beraber yürüdüçe beraber anlarız dedim. Dağılırsak toplanırız, düşersek kalkarız dedim, büyük söylemlermiş gibi geldi sana, oysa tümgüçlülüğümle değil güçsüzlüğümle kelimeleştiler hissettiklerim.
Kendime bir söz söyledim,
Kara geceden kalma rüya ertesi; dayan.
Geçecek elbet zaman, dinecek sancıyan yerlerin acısı,
Hayat inandıklarının mükafatını verecek aşkla; dayan.
Az buruk olsa da için, kırgınlıklarla baş etmeyi bilirsin,
Her yer oluyor da bir burası sensiz olmuyor
İlk gün gibi diyor Sezen, inancım pekişiyor
Nerdesin diyen gözler önce seni soruyor
Hüzün yok ama içimde, sadece eksiklik
İnadına coşkuluyum bu sefer
Şaşırtan bir dinginlik bendeki
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!