Bir insan kaç kere ölür bu dünyada?
Bir kalp kaç parçaya bölünebilir ki?
Neden çalmaz bu telefon, neden?
Ya o mesajın hani, nerede kaldı ki?
Zavallı gözlerim, zavallı kalbim,
Dönmeyeceğini bile bile neden bekler ki?
Bak, gökyüzü bile ağlıyor halime,
Senin taşıdığın kalp taş mı ki?
Yüreğim daralıyor, içim içime sığmıyor,
Sen yoksan her şey yok oluyor sanki.
Üç beş gün, üç beş asırdan da uzun oldu,
Kalbim sana ait, kalbim tekliyor sanki.
Gel artık, gel! Sensizliğe alışamıyorum,
Geç kalırsan, toprakta bulursun vaktini.
Gel, gel artık, bu hasret son bulsun,
Ölmeden ellerimiz birleşsin, yeter ki!
Sanki nefes alamıyorum, dünya dönmüyor,
Yeni doğan çocuktan da çaresizim, ne yazık ki.
Sen yoksan istemem ne ekmek, ne su,
Yanıyorum, toprağın suya hasreti nedir ki?
Kayıt Tarihi : 10.2.2025 17:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
"Bir kalp, yalnızca sevdiklerinde değil, kaybettiklerinde de en derin izleri bırakır."
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!