Gönül verecek kimse kalmamış.
Sanki hepsi birden yok olmuş.
İnsanlar karanlığa karışmış oysa.
Sanmıştım gözlerim kör olmuş.
Sahiden de kimse kalmamış.
Geçip gider yıllar,
Haline bakmadan, acımadan.
Haber vermez olaylar,
Hazırlıksız vurur arkandan.
Yas tutarsın, kan kusarsın.
Her birimizin güzel hayalleri vardı.
Fakat hepsi çocuklukta kaldı.
Doktorluğu, Hakimliği,
Parası olanlar aldı.
Çok temizdik o zamanlar,
Devir değişti.
İnsanlık iyice pisleşti.
Erkek erkekle,
Kadın kadınla sevişti
Devir değişti.
İnsan tükenince,
Umutlarını yitirince,
Tedavi olur mu yürek,
Kıvılcım düşünce.
Püskürtür mü lavlarını yeniden volkan,
Çok bekledim dönmeni
Kabullenemedim gidişini.
Gözümün önünde,
En güzeli de gönlümdeydin.
Ama artık pes etmişim gibi,
İstemiyorum hiç bir zerreni.
Saçların güneşte altın gibi parlardı,
Gözlerim kamaşırdı.
Rüzgar esince deniz gibi dalgalanırdı.
Bir koku gelirdi burnuma o anda,
Sarhoş ederdi beni kanım donardı.
Sen gidince kalemimle yalnız kaldım.
Anıları kağıda döktük birlikte.
Seneler olmuş şaştım kaldım.
Ne bende sevda bitmiş,
Ne de mürekkep kalemimde.
Hangi vakit geceye dönsem,
İçimi bir sıkıntı kaplar,
Tanrı´ya el açarım,
Dört bir yanıma huzur salar.
Sıkıntının yerini ilham kaplar,
Kalemime sarılırım,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!