Fevzi Cebe Şiirleri - Şair Fevzi Cebe

ağlayanlar bilir
sessiz, selsiz ağlayanlar
ruhu kemanla coşan ve sükuneti bulanlar
hayat ‘an’dır
ve gerisi boş bir bekleyiş
an’lık pırıltılar gözbebeklerinde

ölüme kement atıyorum
bitsin diye
kendi hayatımda
sürdürmüş olduğum hükümranlığım
son bulsun artık
geçmişim yok

insan bilmediği birşeyi özler mi
özler!
hiç tatmadığı bir şeyi
yalınlığı tadabilmek
yalnızlıktan vazgeçiş

içimde bir gerilim var
gözlerim delmek istiyor
ufku
ayılmak bu kadar kolay mı
içimde bir şeyler kayıyor
yukarıya doğru

doğru tarif etmek gerek
varsa eğer kuralları da
niçin yaşadım, birisi için mi
kimin

akışlarım ve damlayışlarım oldu

benim zaaflarım var
hayallere dalmak gibi…
benim zaaflarım var
gerçekleri unutmak gibi
benim zaaflarım var
başkalarının bilmedikleri

hayatım,
hayatım benim
genişleyen çerçevem
sürgün edilmiş mutluluk
mutsuzluğun gölgesi
kurumuş bir ağaç

O, benim
benim
ruhum ona ait
ben bir kayıpım
bir sigara dumanı
dertsiz telaşsız bilinçsiz

benliğim,
bir garip öz

insanın kendini yazması ne garip
ben kendimi niye yazıyorum
hayal kırıklıkları mı

eski zamanlar
uzağım şimdi onlara… çok
geri dönmek istiyorum… -şimdi-
nasıl gidebilirim…