Bülbül dem dökerken gülün dalında,
Ben kendi sevdamdan kuldan utandım.
Bir yâr seven gördüm yârin yolunda,
Ben kendi özümden dilden utandım.
Yâr için yanan kul sevdasın över,
Her yüzü güldürmez gönül yarası
Aha düşen bir kul yanarak gezer
Ruh sevmezse yanmaz kalbin çırası
Derde düşen derman arayıp gezer
Can sevmezse yâri almaz aynına
Veziri rezil eder
Kulu hakka götürür, Mevla’yı anlatan yol
Bir asrın saadeti, ilim ile yazılır
Veziri rezil eder, adaba uymayan dil
Bir aslın asaleti, edepsizle bozulur
Bülbüller dem döker gül bakışına
Zaman yahşi fakat yaman kul benim
Bir ömür yetmiyor kalp akışına
Zaman yahşi fakat yaman kul benim
Can, bedene ser eyledim ölümü
Aşk oduna atarak kollarımı bağlattın
Ver de canımı verim yeter ki duy sesimi
Bir sevdanın hüznüyle şu gönlümü ağlattın
Ver de canımı verim yeter ki duy sesimi
Aşk narına düşen kul yana yana yorulur
Bir kulun gönlünü lafla süsleyip
Boş kalbi öldüren insanı sevmem
Gönül sevdasını dille besleyip
Bir kalbi öldüren lisanı sevmem
Ar edep bilmeden ahkam savuran
Gül dalını koparma, bülbülleri darıltır
Bülbül olmak kolay mı, yola bir can gerektir
Kul malını aparma, bir imanını karartır
Mümin olmak kolay mı, hakka bir can gerektir
Resule ümmet olmak, her kula nasip olmaz
Dert derbeder edip yıldırdı beni
Gülleri dermeden geçti bu ömrüm
Hazan vurup birden soldurdu beni
Göz açıp yummadan geçti bu ömrüm
Poyrazdan yel esip soldurdü beni
Dert beni içten sardı yandım naralarından
Vurma sevdiğim vurma el çek yaram derindir.
Öksüz düşüp ayrıldım ciğer parelerimden,
Vurma sevdiğim vurma el çek yaram derindir.
Ben, ben idim bedende beni yâda saldılar,
-
Emrah Akkan
Tüm Yorumlaraz önce harika bir şiir okudum şimdi ise o şiirin sahibini yürekten kutluyorum.