Ferhan Göymen Şiirleri - Şair Ferhan Göymen

Bir hastane köşesine düştü kimsesiz
Herkez bağırıp çağırıyor o sessiz
Gözleri koridorda sahip aradı kimsesiz
Refakatçisini sordular o zaman öldü ecelsiz

Her üzgünü teselli ederdi o tesellisiz

Bir yangınki hiç sönmeden yanar
Aşk ağlamaz aşıklar ağlar
Her sevgilinin arkasından ağlanır
Hangi dönülmeze bel bağlanır?
Ümitsiz yokluğun içime oturunca
Sensiz yüreğim çığ altında kalır

Sensiz gecelerin adı yok zehrin ağusu
Sadece karanlık sadece zindan
Beter oluyor zehirinde tadından
Çağırıyorum gelmiyorsun karanlığımı aydınlatan

Geceler size yanarım derdimi

Her yerde her şeye bu kavgan söyle neden
Ruzgar gibi esiyorsun dinmiyorsun ne istiyorsun
Kınalı kuzular bu sabrı veren beni engelleyen
Söyle kimin yüzünden neden üzüyorsun

Varmı be rüzgara fırtına katmak azmak

Yetti artık bu günde tanrıma gittim
Yalvardım yakardım dualar ettim
Tanrım ne istiyorsun diye sordu
Dile kulum ne dilersen diyordu

Ben ne gözler gördüm hem ne güzeldiler
Sevdiler sevgi verdiler sevgiliydiler
Gönül bağıma girdiler güller ektiler
Şimdi adı kaldı nerede o sevgililer

Hani öpülen koklanan yüzler neredeler

Hep sen varsın yanımda
Boş odamda vede rakımda
Dinlediğim bu şarkıda
Tana tane sen varsın

Sigaramda sen varsın

Arzularımı sana açmak istedim
Çocuksu yanımı anlatmak istedim
Açlığımı seninle paylaşmak istedim
Sana şımarmak coşmak istedim
Çocuklar gibi karda koşmak istedim

İçi kan ağlarken kahkahalarla gülmeyi
Ders almayana dersini vermeyi
Canım yansada mutlu görünmeyi
Ben senden öğrenemedim arkadaşım

İki yüzlü riyakar olmayıda denedim

Bir geziye çıktım dün sabah
Yola koyulduk eski dost Arkadaşlar
Mola verdik kır bahçesinde açıldı çıkınlar
Doğayla başbaşa içildi kahveler ve çaylar
Sohbetle doldu neşeyle boşaldı bardaklar