Eyüp Cüce Şiirleri - Şair Eyüp Cüce

Bana öyle bir zamanda gel ki,
Her şey doğasında seyrediyor olsun.
Yapmacık birşey olmasın.
Anaların insan doğurdukları,
Yollarına mayın döşeyip aziz yurdumun,
Hayvanlaşmış olmasın.

Bir tuhaf haldeyim,sebep sormayın.
Çare aramayın,zira,bulunmaz.
Deli deyip geçin,kafa yormayın.
Dermanım nerdeyse,ora bulunmaz.

Bahtım uydu,bir abdestsiz imama.

Kan kanseri derler,adı lösemi,
Bu illet elinde çürüdü Zeynep.
Bir acı ki,bölüşülür hisse mi?
Hissesini cana bürüdü Zeynep.

Daha başındaydı gençlik çağının,

Mülk sahibi Allahın dünya adlı mülkünde,
Dost bildiğim kalplere birkaç yürek.sözüm var.

Ne görkemli mazinin cafcafında gezerim,
Ne ikbal kavgasının meydanında tozum var.

Bana göre kadın denen muamma,
Her yaşında uçsuz ummana benzer.
Elbette bu benim düşüncem ama,
Kadın hiç tükenmez dumana benzer.

On beşinde henüz küçük sayılır,

Deryaya su,dervişe hu,göze uyku,bana sen.
Geceye gün,kulağa ün,kılıca kın,bana sen.
Bekriye mey,semaha ney,mehtaba ay,bana sen.
Çiçeğe yaz,dile niyaz,güllere naz,bana sen.

Bedende can,kalpte iman,bayrakta kan ne ise,

Kaç şiir yazdım sana,saydınmı üzüm gözlüm?
Sen bir kez yaz,göreyim,altı hece,on üç harf.
Hayat denen okulda aşkın kurtarma sözlüm,
Sor da cevap vereyim,altı hece,on üç harf.

Ya söyle,ya mektup yaz,ya da belli et bana,

Çocukluk, gençlik ve olgunluk derken,
Geldi beklenmeyen an ya,ihtiyar! ..
Eşin göçüp gitti, vedasız, erken,
Başına yıkıldı dünya,ihtiyar! ..

Zor imiş dünyanın ahir halleri,

Bu sana son şiirim,oku ya da okuma,
Nerde şakırsan şakı,ama bena şakıma.
Bir tek hücren uymadı şu minicik dokuma,
İsterdim gönlün ibret alaydı be vefasız! ..

Sen bana ben de sana alışamadık işte,

Daha dün avcumdayken kor parçası ellerin,
Madem bugün avcunda çiçek olmuş,ellerin,
Madem inanmıyorsun yüreğimin sözüne,
Söyle,sana ellerin vaadi ne,sözü ne?
Kaç gece fısıldadın kulağıma adımı?
Kimler attırdı sana,bu uğursuz adımı?