Ey sevgili,
Bir düşümüz vardı seninle:
Sarmaşıklı bir ev,
Hem de bahçeli.
Bir ressamın tuvaline çizdiği
Bütün çiçekler güzeldi,
Senin gibi.
Göğsüme bıçak gibi oturan sızın,
İçimde anlatamadığım ne çok şey biriktirdi.
Korktuğum ne varsa başıma geldi.
Birçok insan için,
Aşk direnmek değil midir?
Olmuyor işte, olmuyor.
Sensizlik ellerimi üşütüyor.
Kimselere diyemediğim,
Suya mektup yazmak gibisin.
Her sözü büyü olan,
Dokunduğunu kutsallaştıran,
İçimde eksilmeyen hüznüm.
Hâlâ aynada gözlerin durur,
Unutamadığım gülüşlerinle.
Bir gece ne çok konuşmuştuk seninle,
Unutulduğum o sarmaşıklı bahçeli evde.
Masumdum aslında,
Sevmekten başka da bir amacım yoktu.
Yazık oldu, ey sevgili, yazık.
Düşümüz rüya oldu,
Sarmaşıklı bahçeli ev hayal.
Seni sorduklarında susuyorum,
İçime gömdüm diyorum,
İçimdeki seni incitirler diye korkuyorum.
Kimse yâr olamaz bana artık,
Senden sonra.
Günler, ay, aylar, yıl oldu.
Kayıt Tarihi : 14.2.2025 15:30:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“Aşk, kaybolan bir düşe tutunmaktır; her hayal, bir zamanlar sevdiğimizin gölgesinde büyür.”
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!