nefes almak hergün biraz daha zor
ne varlığında ne de yokluğunda..
hiç mutlu olmadım ben
hiç mutsuz olmadım ben!
keşke diyorum sadece keşke..
ardında zifiri karanlık oluyor suskunluğum..
Günün ilk dakikalarında kırdığın kalbimi teskin etmek öyle umduğun kadar kolay olmadı; bu kez haydutu göğsüme alıp saatlerce sızlayan yanlarımın sesini dinledim gecenin zifir karanlığında.
Sana kolaydı; gidiyorum diyip gitmek ve bir daha gelmeyecekmişçesine çarpmak kapıları.tanıdığım yanlarınla sevdalınım ben unuttuğun bir ayrıntıdır, böylesi umarsız olduğunu bilmeyişim …
Gün ortası saçma sapan bir açıklamanın arkasına sığınıp eli kolu bağlı bırakmak ta ancak senin planların dahilinde anlam bulur bu şehirde…
Yine sayfalar dolusu sitemi dayayacakken kapına “vardır bir bildiği” diyip büzülüp kaldığım gerçeğiyle vur kafanı duvarlara! Çünkü sen, hiçliğin penceresine merdiven dayamış bir serseri olmanın eşiğinde kıvranmaktasın nazarımda. Söyleyeceğin hangi söz ve kuracağın hangi cümle beni bu yakarışlardan alıkoyar bilinmez, yorgunluğumu ispata şahit tutuyorum yastığımı yorganımı..
Her şeye göğüs gerdim,kanat çırpmanım uçmaya niyetlenmedim bile! Bu kadar nankör olman için neyi vaad ettiler sana? Söyle nerdesin şu an? bu suskunluğun ardından kimin adının harflerini dizecek hayat benim önüme? Hep mi sen haklısın hep mi ben boyun eğip kandırmalıyım kendimi? olanlara kader diyorlar sen kendini kadersiz diye tanıtıyorsun elaleme!
Geç..artık çok geç..kalem tutan ellerim bir veda mektubunun ilk cümlesini arıyor bembeyaz sayfalarda; noktalı virgülün ardına dizilecek cümleler biriktiriyorsun kapımda, hepsi kayıtlara geçiyor farkında değilsin!
açmadıysa güller bu mevsim
firakıyla yandıkalrı sensin
bir gün bitecekse hayalimdeki resim
son fırça darbesi sensin!
Ve bitti sonunda...
İmkansızlık örtüsünü yırtıp
söz verdiğimiz geceden
seksen beş gün sonra
söylenecek söz değil şiir bile yok
bir veda,bir sebep...nasıl ayrılık bu!
Senin yokluğun ezberletti bana acılara gülümsemeyi;
bir tilkinin hangi ormanlarda yorulduğunu
ben adının beş harfinde öğrendim.
Buzların karların arasında adımlarımı sayarken
ezberledim kokunla iz sürmeyi;
dokunmadan hayatın renklerine boyanmayı;
testereyle demir keser sözlerin
bir veda akşamı
o vakit istemem
ruhumun karanlığında yıldız...
her gidişinde
biraz daha vurdun
sevdayı şakağından
ölüm korkularıyla alev sardı geceleri
bir yudum suya hasret
viran oldu nihavend
karanlıkta kurduğum düşler aydınlattı yolumu her daim
terkedenlerin yasını tutarken terketmemeye and içtim ben!
çünkü ağlamayı unutmamışken ağlatmak yakışmazdı sevdalı ruhuma...
sen esen ruzgara aldanıp yön değiştiriyosun hep
bense kıblem gibi sana dönük yüzümle tebessüm saçıyorum
ayaklarımı kurşunlarken kararsız gelişlerin..
mum ışığına yazılmış şiirler gibi
yenilmesin koca bir sevda
rüzgarına ayrılığın
ben gözlerinde umuda boyalı mısralara
dokundum;
zamanın silemediği...
Zorla da olsa adımı
Söylersin bir akşam vakti.
Bazı anlar öfken
Karışır hislerine,susar kalırsın;
Bazısını görmedim ki,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!