Erol Duran Şiirleri - Şair Erol Duran

Ne kışımız kaldı ne baharımız
Sevdalar nefrete döndü döneli
Çok oldu söneli yürek harımız
Sevdalar nefrete döndü döneli

Hani yüreğinde sevda taşıyan

Çok tamah ederek dünya malına
Yaşamı ebedi sanmaktır gaflet
Leke-i haramı sürüp alına
Cehennem narında yanmaktır gaflet

Düz yolda yürürken yolun şaşırıp

Çağırdım sesime kulak vermedin
Yoruldum ben sana gel diye diye
En ufak zorluğa göğüs germedin
Yoruldum ben sana ger diye diye

Ne zaman aradın hatrımı sordun

Gecenin yarısını birkaç saat aşmıştı
Oturduğum noktadan denize bakıyordum
Sabrımı hiç sormayın o büsbütün taşmıştı
Seyrettikçe su gibi denize akıyordum

Ben baktıkça dalgalar daha çok büyüyordu

Gözyaşım sel olup bendini yıktı
Sevdiğim kayıtsız kaldıktan sonra
Gönlümün sultanı bağrımı yaktı
Aleve ateşe saldıktan sonra

Ey! Ruhum bedenden çıkacaksan çık

Sanki kanım çekilir keleplenir damarım
Yaşama küsmez miyim tükenince umarım
Kırk yamanın kırkını hangi iple yamarım
Ya esenlik ver ya rab, ya ölüp kurtulayım

Kayarak tükeniyor yıldızlar birer birer

Zül sayarsa kendine sevda konduğu yeri
O zaman serzenişler naz etmeler boşuna
Kâbe gibi görmezse aşkı sunduğu yeri
O zaman serzenişler naz etmeler boşuna

Riya haset bulunmaz aşk damlayan gözlerde

Sevda mevsimi bahar diyorlarsa inanma
Zemheri yaz ayları sonbaharın suçu ne?
Zırhlarını kuşanmış hazırlanmış donanma
Denizdeki balığın mevsimlerin suçu ne?

Tam ayın on dördünde bakınca dolunaya

Okunu hançerini kalbime saplayarak
Kanımı akıtırken vicdanın sızlamadı
Alev ateş ne varsa cümlesin toplayarak
Bağrıma akıtırken vicdanın sızlamadı

Arzu edersen gel al hasrettiğim canımı

Bırak kalsın pintileri kaldırma
Ataleti atsın öyle el uzat
Sözüme uy ölse dahi aldırma
Teneşire yatsın öyle el uzat

Umursamaz gerçekleri hep siner