Sen güneşi ellerinle bana sunabilir misin?
Sunabilir misin Ay’ın en parlak hâlini,
Karanlığa esir düşmüş yüreğime?
Geceyi ışıl ışıl aydınlatan yıldızlardan bir demet,
Veya kucak dolusu gökyüzü verebilir misin bana,
Kara bulutların örtmeye cesaret edemediği?
Bak bir gün daha geçti sensiz,
Sensizliğin her saniyesi içimi katman katman sardığın-
dan sen bihaberken...
Ve bir gece daha karanlığını sürdü üstüme.
Solmasın yüreğindeki sevgin,
Yeşersin, filizlensin çiçekler açsın,
Solmasın yüreğindeki sevgin,
Büyüsün, taşsın dağları aşsın,
Umuda yelken açsın...
Söyle bana çocuk,
Nedir sendeki bu hüznün sebebi?
Sebebi nedir ışığı sönen gözlerinin...
Ve yorgun bedenin,
Dermanı kalmamış dizlerinin?
Söyle bana çocuk,
O konuştu,
Ben sustum...
O konuştu, güldü, ağladı, bazen şarkılar söyledi,
Hatta çığlık çığlığa...
Ben sustum...
Hadi susma, konuş sen de bir şeyler,
Bin dört yüz küsur yıl önce başladı her şey...
Karanlığın, cehaletle kol kola girip kin ve nefreti her
yere saçtığı,
İnsanlığın yerlerde süründüğü,
Kadının bir eşya,
Kız çocuğunun fazlalık...
Uzat bana ellerini,
Süzülsün saçların masmavi göklerde,
Sarsın teninin kokusu küflenmiş dünyamın her noktasını,
Dalgalansın duvağın rüzgâra karşı...
Emrine amade olsun tüm rüzgârlar,
Getirsin seni bana kuşları kıskandıran bir edayla.
Üzülme sevgilim,
Elbet bize de bir gün güneş doğacak.
Işıltılı sabahlara, biz de uyanacağız elbet.
Yarınları bekleyen coşkularımız olacak,
Çoraklaşmış yüreklerimizde çiçekler açacak...
Üzülme sevgilim,
Ben sevmeyi sevdim,
Sevgiyi ilmik ilmik içime işlemeyi,
Mesela ellerinden tutup en sevdiğin şehri baştan sona
dolaşmayı...
Hiç kimseye aldırmadan,
Sen yanımdasın diye gülüp kahkaha atmayı...
Bu seferki kesin bir veda, anladım,
Kesin bir elveda...
Bu seferki dönüşü olmayan bir kalış,
Kalışı olmayan bir gidiş...
Araf’ta kalınmış kaçınılmaz sona ağlayış,
Git demeye kararsızlık,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!