Yağmurlu bi kış akşamı bizim mahallenin fakirhane bakkalından çıkıyordum bir elimde şemsiye diğer elimde poşetlerle hızlı hızlı giderken ufak bi çarpışma sonucu tanışmıştık… Arkam dan ve usulca bana baktı,iri gözleri ile beni bi süzüp siz buralarda yenisiniz galiba dedi. Elimde şarap şişesi yağmurun ufak ufak yüzüme vurması sonucu ufak bi tebessümle evet diyebildim. Kızaran yanaklarım yanında cabası kalmıştı oysaki, hoşuna gitmiş olacak ki oda bana tebessüm etti…Yanımda yaklasıp, titrek ellerini uzatarak çakmağınız var varmı dedi? O an içime öyle bir ateş düştü ki, ne gökyüzünden düşen yağmur nede dünyadaki su kaynakları içimi söndürebilirdi çünkü göz göze gelmiştik artık dönüşü olmayan bir yola girmiştim. İlk görüşte aşk bumuydu? Kısa bi süre afallamışım ki. Çakmağınızı verecekmisiniz? diye tekrar sodu affalamıştım kafamı salladım evet dercesne şaşkın bir ifade ile uzatı verdim. Sadece sigarasını değil, benide yakmıştı. Nasılda güzel gülüyor soruları kafamda soru işaretlerinden başka bişey değildi. Aklımı yitirmiş gibiydim sanki yeniden hayata bağlanmış bi ruh hastası gibi kendimle konuşuyor odamın duvarlarına onu anlatıyordum. Bazen düşünmüyorda değilim. Acaba karşısına çıkıncada böyle konuşabilirmiyim diye; Sonra saçmalama lan diyor kendi kendimi bunalıma sokuyordum. Ve sonra düşündüğüm her şey hayal deyip karanlık odamda uykuya dalıyordum. Ee sonra abi? Sonrası bu işte oğlum. Sırtımda yırtık bir palto. Sigara içmekten sararmış bir avuç sakal. Bekliyorum işte.. Nerdedir, ne yapmıştır bilmeden bekliyorum. Elimde onu ilk gördüğüm gündeki gibi mantarı hep içine kaçan o ucuz şarap. Ve o sigarasını yaktığı,benimde kendimi yaktığım çakmağım cebimde. Gelir mi gelmez mi bilmeden bekliyorum.
Sizin yolda görüp hor gördüğünüz o şarapçılar varya, aşk'ı onlardan öğrenin. Kimse bedavadan kendini o kadar çöküntüye sokmaz. Bilin istedik.
Ben yalnız başıma yaşadığımdan bu yana,
Kimsenin kalacağının garantisini vermedim kendime.
Bir bankta oturuyordum.
Hafiften rüzgarın estiği sahil kenarında sigarayı yakıp üfledim geçen giden zamana.
Belkide arkamdaki boşlukları görmemek için kafamın dikine uzun uzun bakıyordum yanımda oturan bi çift sevgilinin gülüşmeleri canımı fazlasıyla yakıyordu.
Rüzgar biraz daha dert esmeye başlamıştı.
Daha sert..
daha sert derken..
Artık yazasımda gelmiyor hiç.
Yazsam ama yazmasam gibi bi his var içimde, kelimeler tükendi, sana yazdığım kalemin mürekkebi tükendi,
ben tükendim. Yalanlarınla harcanan gençliğe, kurulan hayallere sitemkarım bu gecede, neyin kafasını yaşıyorum,nerde yaşıyorum, ne yaşıyorum, nasıl yaşıyorum hiç bilmiyorum. Ölüden farkım yok tek mutluluğum siğarama aldığım çakmağı yan yana görmek. Oda sürekli yanıyor,senin beni yaktığın gibi,yazılan onlarca mektupu yaktığın gibi. Ellerim titriyor durduramıyorum kendimi yumrukladığım ağaçlar hesap soruyor benden,nasıl olurda kendi canım yanarken onların canınıda yakmışım. Ki kendimi sorgular oldum. Kendimden korkar oldum. Aynadaki ben, ben değilim sanki, Ağlamaklı geceler,haram olan gündüzler devrilen onlarca şişeler, hayatın bize bir oyunumuydu yoksa verilen bir cezamı? Kaç kişi bu duyguları yaşar, kaç kişi destek olur, kaç kişi yanında olur hiç bilmiyorum. Bilmekte istemiyorum. Aslında canım diyenlerin daha çok can sıkıntısı verdiği hayatta yalnızlık bence en büyük etkendir.
Birgün yazmayı bırakırsam.
Emin ol ya eşimle,
yada günaydın babacığım diyen kızımla uğraşıyorumdur.
Sonra bir kitapta okudum yazını, şair olmuş dediler.
Onca acıyı,
Kederi,
Hüznü bir tutumluk kitaba sığdırdı,
Benim yere göğe sığdıramadığım.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!