Emanet Anılar Şiiri - Erdal Karadağ

EMANET ANILAR

Herkes uyuyordu orada,
Bir bizdik uyumayan ve geceyi aç martılarla bölüşen,
Vakitsiz düş/tük koynuna ıssız gecenin
Ateşine düştük yine arsız sevişmelerin
Onca korku
Onca cesaret
Ve yüzlerce mahçubiyetten sonra
Vakti gelmişti vedalaşmanın.

Ardımızda sayısız anıları evlatlık bıraktık ya, koynuna bir kentin
Ve kentin sitemi kadar görkemliydi gözlerimizdeki hüzün
Sen Dicle gibi b/akarken
Ben Fırat gibi dağılıyordum sevdiğim
Hıçkırıklar içinde saldık ya gözyaşlarını,
Cizre''nin gözlerinden Lice''nin ellerine dökercesine,
O kusursuz gelişine olduğum kadar,
gidişine de sonsuz kefildim
Birde aynalar kirletmemiş yüzüne...

Uzaklaştıkça çorba kokulu o kentten,
yanık kokulu kentlere doğru,
...Ahh
Utandın
Utandım
Utandık martıların umudundan...

Yollar kısaldı
Korkular azaldı
Hasret çoğaldı.
Hasreti, cesur şiirlerle zapt etmeyi bana bırakma sevgili,
Gayri tadım teninde kaldı...