Elif Türk Şiirleri - Şair Elif Türk

pencere önü
yolculuklar başladı
sararmış resim kareleri arasına
hapsolmuş an(ı) lara

Kendi yalnızlığımı doğuran benim!
Yıllar süren o gebelikte kaldı, sevdaya aş ermelerim...
Ben ki nice yırtıcı rüyalarını emdim sevdiklerimin...
Onca sevmenin, onca sevilmenin ardına
Bir de yalnızlık doğuracağını bu yüreğin
Nereden bilir dim? ...

aşkı azad ettim
yıllardır kilitli
kaldığı yürekten
yaramamış ayrılık
zalim yüreğine
düşmüş yolu

Alnından akan
akşam üstü yorgunluğuydu
adamın

gözlerinde feri sönük
dizinde takati bitik

yettin can/a gayrı susmaz yürek sazım/sın
göm/sem seni mazi/ye olmaz sığmaz/ım/sın
sana yar olacak makberi bırak ey gönül
bırak be hey derdiyle yandığım sinem kaz/sın
sen söyle arsız ve billahi yarsız yürek
sevdayi bilen zemheri/de halin yaz/sın

anlattıkları kadar sevebilse/idi
keşke şairler
ve dize/lere düşmeden söylenebilse/idi
sevilene
yürekte gizlen/enler

çatık kaslarını değdirme
teni me n´olursun

................anlaşılan
gözden çıkardın
beni´yi de ekleyerek

hani edep hani haya
dili uzat dine ar´a
yazdı çizdı ona buna
gel de bunda haya ara

dünyan fani eylenesen

.
İnadımıdır ağır basan
hasreti bitirecek olanı
gelişlerden alıkoyan
bilmez mi yelkovana akrebi
akrebe yelkovanı

utanmaz!
adam olmayan
adam olmayışından

zira!
bihaber zavallı