Benden gidişinin de bir önemi yok artık..
geri gelişinin de..
Hiçbir şey ondan geldiğin gerçeğini değiştiremiyor çünkü
bunu anlayamadın..
Senin bir suçun yok merak etme
Ben bu satırları yazarken sen çok uzaklarda olacaksın biliyorum!
Gözlerime yüzlerce kilometre uzaklıkta olman değil önemli olan..
Ya da nefesimi kaç şehir geride bırakıp gittiğin!
Gidebilirdin!
Gitmeliydin!
Ve gittin!
Geceyi yırtıyordu gözlerim..
Hiç bu kadar ayık kalmamıştım aşırı dozda acı aldığımda!
Aşka tecavüz etmişken sen,
gelişinle unutmaya yüz tutmuş duygularımı taciz etme lütfen!
Seni aşeriyor tenim ama gelme!
Adam usulca kalktı..
Akrep ve yelkovan tam ayrılığa dokunmuşlardı..
son kez o odada ne kadar tanık varsa hepsini okşadı..
masaya tutundu bir ara..
sonra ikisine ait resimlerin durduğu çerçevelere..
bir tek kadına dokunmadı..
Yalan ölür mü?
Onu gördükten sonra öldü.
O kendime söylediğim yalanları unutturacak kadar gerçekti.
O beni çok sevdi.
Ben de onu.
Sonra o gitti.
Hiçbir çaba sarf etmeden oturduğu yerde acı çeken insanlar tanıdım. Ben Onu çok sevdim diyerek hıçkırıklara boğulan insanlar... Peki o bunu biliyor mu? diye sorduğum da susan insanlar! Acı çekmek için insan elinden geleni yapıyor bazen. Acıya alışıyor. Kendisine acımaya ç...alışıyor. Ne yaptınız acınız dinsin diye? Biraz cesur olabildiniz mi? Mutluluğunuzun, korkularınızın içinde saklanıyor olabileceğini düşündünüz mü hiç? Evet herşeye rağmen acıya bulanan insanlar da tanıdım. Acıya mahkumdular ne yazık ki! Ama şunu biliyorduk ki, Hangi acı insanın yüreğin de hala ilk gün ki gibi? Acılar yeni doğan çocuk gibidir. İlk gün ki gibi kalamaz. Git gide büyür. Sonra Ona alışır, onunla mutlu olmaya başlarız. Belki mutluluğunuz şu 3-5 satır arasında ki çizgi kadardır.
Senden hiçbir şey beklemiyorum.
Bu satırları okuyup geri gelmeni istemiyorum.
Beni sevmeni de istemiyorum.
Ben seni sevdim.
bir dokunuşunla kaç yaraya merhem oldun bilir misin sen?
korkardım ben aşktan..
birinin gülüşüne aldanacağım diye ödüm kopardı!
sen de ilk,korkarak öpmüştün beni!
hatta öpmemiştin sadece dudaklarımın zemin katına temelli yerleşmiştin!
dudaklarının ömürümün sonuna kadar saklayacağım
Bana ne ulan rekorlar kitabına adını yazdıran adamlardan…
Benim yalnızlığımı aldatacağım ilk adam olarak
Daha en başından kutsal kitapta senin adın yazıyordu..
Yağmurlar akıyordu gözlerimden,
Tüm şehirler ıslanıyordu..
Ne kadar uzaktasın bana? İçime çekmek için kokunu ne kadar uzanmam lazım? Hangi şehrin kaldırımlarında göz göze geliyorsun başkalarıyla? Hangi şehrin sokaklarında yanlışlıkla çarpıyorsun başkalarına? Ne kadar uzağa gittin benden? Nerede doyuyorsun karnını? Seninle hiç gidemeyeceğim hangi kafelerde içiyorsun demli çayını? Tuttuğun takım yendiğinde kimlerle kutluyorsun sevincini? Kimler doğum günü partileri hazırlıyor sana? Söyle nerede kurdun sıcak bir yuva? Neden sarılamadık son defa? Çok mu zordu kalmak? Sevmek için çok mu güçsüzdük? Ne zaman inandık gurura? Ne zaman kandık? Ne zaman sızlaması bitti yüreğinin radyoda bizim şarkımız çaldığında? Yırttın mı her baktığında gülümsediğin resimlerimizi? Beni seviyor olmalısın. Hala, hiç bıkmadan, ilk gün ki gibi. Öyle hissettiğimden değil öyle istediğimden. Sen de unutmadın, unutmamış olmalısın. Seninle en güzel hayallerimi kurdum ben. Her şeye seninle inandım. Sana güvendim.
Lütfen söyle bana;
Ne zaman birbirimize değil de biraz zamana ihtiyacımız oldu bizim?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!