Efecan Kıymaz Şiirleri - Şair Efecan Kıymaz

Sen kadın vücudunda ilk bana rastlayışım,
Gönül verdiğim bir yarım en içten bütünüm.
Aşkla sarıldığım kadınım,
Bilirdim gideceğini ve aldatacağını,
Öyle kalpten sevmişim ki gideceğine inanamadım.
Bunca fedakarlığım, ilgim, şefkatim ve hayranlığım,

Bir semboldü bizim aşkımız,
Kavuşamayanlara dağ gibi bir örnek.
Alışmasın diye millet
Uçurumla biten zorlu yokuşlara,
Geri dönme umudu yakaran bakışlara.

Yuvalarında soluk bakan renkli gözler,
Büyüyecek bir çocuğun ahvalini izler.
Nasır tutmuş elleri, yorgun, silik altmış yaşında bedeni.
Öylesine yorgun bu ihtiyar ki, terk etmekte artık tin-i bedeni.
Yoktur yersiz ayrılışının geçerli bir nedeni.
Baba'nın gözleri öğüt, adamlığa baban atıf,

Başka bir yolu mu var aklımda kalan,
Dönence bir medya, susmayan bir diyalog
Bu beynimin boğumlarına batan.
Delirdim ben anlamıyor musun?
Delirdim sanatım gerçek, gerçeğim yalan.
Delirdim benim gidişim etmez beş para.

Kızıl kumaşına kurban bilek,
Yüksektir böylece yaşın.
Ve göğe yükselerek,
Senin gölgende ben, ebedi bağımsızlığı tattım.

Yanarız ve yakarız biz bu cihanda,

İnsan kaç kere ölüp doğar?
Farklı bir camiada, bir öte dünyada
Merak ederim sıkıntıdan alyuvarlarım patladığında
Ruhunun iç kanaması her nüksettiğinde
Senden gayri yalan olmadığını hatırla
Bir mum yak ortaya, bağdaş kurup bekle

Milyar yılın yorgunluğu,
Güneş yine ağır ağır beliriyor.
Önce aydınlatıp çayırı çimeni,
Işığını ihtiyacı olana veriyor.
Sırada ben varım, bana geliyor;
Ama Işığına ihtiyacım yok artık.

Kış kıyamet, fırtına bahar,
Rüzgar eser dağları yıkar.
Kimine durur hayat ve kurallar.
Ama benim hayatımda hep bir sen.
Bana hayat durmuyor.
Ve hayatımda sen varken,

Senin dayı bu hayatta,
Dram gerçek.
Terkedilmişlikle yaşardın,
Çile gerçek, acı gerçek.
Bir sigarayla güne başlardın,
Ciğer söndü, harap bir gerçek.

Elim kolum bağlıyken,
Canlı düştüm ceset çukuruna
Ve çıkılmıyor bu ceset çukurundan,
Benim gibi düşenin vay haline...

Aslında her gün bir işkenceymiş,