Efecan Kıymaz Şiirleri - Şair Efecan Kıymaz

Uyandık kör güne,
Çıkılmaz çapaklı gözlerle çok da matah gün yüzüne.
-Haydi kahvaltıya!-
Annemin ruhu yemek masasında,
Yemek masası da bir ruh aslında.
Bu ev artık harabe.

Düşündük çok bugüne dek biraz güzel ölmeyi,
Takmamak lazımmış.
Fazla düşündük yine başarısız gömülmeyi,
Kağıt kaleme dalıp bahçedeki gülü soldurmamak lazımmış.

Elde avuçta kaldı keder,

Şenlik kalbimin baharda dar sokaklarında,
Gönül eğlendiren çirkeflerle dolu.
Akasya ağaçları, gül bahçeleri,
Kalbimi söndüren parazitlerin kır düğünleri,
Ben geçecek yer bulamıyorum.
Akıl erdiremiyorum:

Gençler sadece buruşmamış,
Yaşlılar ise kullanma tarihi geçmiş birer kan torbası.
Ölümü duyduğunda kulakları düşen,
Bir baloya sinek gibi üşüşen insanlar kalmamış.
Eski danslar eski müzikler,
Nerede eski neşeli yüzler, ne oldu bize?

Benim neyi anlamadığımı
Anlamak istiyorum
Felsefenin yalnızlığını tatmak isterken
Düşmek mi hak olur velfecri gözlerinden
Günbegün çürüyen insan bedenimde
Çaresizce açlığa, susuzluğa, hislere

Geceleyin saat biri bulduğunda
Yalnızlığı hatırlatan iblisler yanaşır kulaklarıma
İfritler tecavüz eder boş avuç içlerime
Ellerimin çizgilerini yamultup damgalarlar
Kader çizgimi koparırlar ayasından

Sahte dostluklarla, parazitlerle örülmüşüm,
Ya da bana öyle geliyor.
İnsan krallığında soytarı olmuş it gibi,
Kaldırımlarda yığılıp, yudumladım içkimi.
Yıllarca bu bedene verdiğim akılsızca yetki,
Huşu-suzca bacağımdan tutup, beni arşa süren,

-Bugün aranıza içmeden ve birkaç gündür verdiğim psikolojik savaşı yenmiş olarak katılıyorum.
-Sen mi? İçmeden...
-Evet, gerçekten.
-Oğlum şaka mı yapıyor lan bu?
-Yani, saçmalamayacaksın?
-Bizi susturmaya da çalışmayacaksın?

Ve yorgun karartılı koşturmalarında,
Toz kir içinde tırnaklar ve umutsuz yarınlarında,
Çaresizlikle sıvanan, yeşeren rüyalarında,
Varlığını unuttuğun günışığı saklı.

Tüm bu ağıtlarla tepinmelerin,

Biliyorum, izliyorsun her anımda,
Hep yanımda.
Ben kaldım sen derdinle toprak olunca,
Yokluğunda düşünürüm,
Düşünürüm, özlemini şişelerle doyurunca,
Oysa ayakta durmayı ne de güzel öğretmiştin bana.