Dursun Yelken Şiirleri - Şair Dursun Yelken

Yeter artık, var karara;
Önce özün adamı ol,
Mevki-makam koy kenara;
Önce sözün adamı ol.

Nahak yere caka satma.

Türk oğlu unutma, hatırla dünü:
Topyekûn katara bindi Ahıska!
On beş Kasım kırk dört sonbahar günü,
Sanki cehenneme döndü Ahıska!

Nasıl anlatılır böyle bir vahşet;

Dostlar çaya gelmez oldu;
Ah korona, vah korona!
Selam bile vermez oldu…
Ah korona, vah korona!

Artık her yan hijyen oldu;

Aşk ile sana taparım;
Aman koltuk, canım koltuk!
Sen olmasan, ne yaparım;
Aman koltuk, canım koltuk!

İnadım biner katıra;

Türk soyunun bir evladı,
Soyu sopu berrak idi.

"Arif Nihat" denilse de;
"Asya" kadar yürek idi.

Ah vah çekerek gamlanma;
Asıl bayram gönüldedir.
Mekânlarda olursa sanma,
Asıl bayram gönüldedir.

Bir olalım, yeter ki bir;

Doksan dokuz Ağustos, ateşten sıcak geldi.
Bağrıma saplanıyor, sayılardan on yedi.

Her yıl o gün gelince, gözyaşımı tutamam.
Lokmalar hep dizilir boğazıma, yutamam!

Namerdi bol olan, dert dünyasında;
İçi ayan olan sevilmez imiş.
Kimi de gerinir dev aynasında,
Kabahat kürk olsa giyilmez imiş.

Dostlar, vefasızlık intizarında;

Giden zaman gelmiyor,
Aldığını vermiyor.

Başbuğsuz kalan Türk'ün,
Artık yüzü gülmüyor.

Şimdi sağ olsaydın, Yüce Başbuğum!
Nice nadanları adam ederdin.
Soysuza, hınzıra, Türk düşmanına;
Şu yalan dünyayı zindan ederdin.

Turan idi hayallerin, düşlerin;