Dinmez Er Şiirleri - Şair Dinmez Er

Yalnızlığın Güncesi


Her şeye alışan insan yalnızlığa da alışıyor.
Seviyorum yalnızlığımı ona alıştım.
Ne kadar isterse o kadar benimle olsun

Yakılacak Şehir



Sonbahar kışa giderken yaz günlerine geri dönmüş
Samyeli gibi ılık bir meltem esiyor usul, usul

Sen toprağım kadar mübareksin
Yudum, yudum içtiğim su gibi aziz
Derdimsin damla, damla içime akıttığım
Güç kaynağımsın kavgalarımda, cesaretim
Kazandığım savaşlarda zaferimsin
Yürüdüğüm yasaklı yolda ideal yoldaşım

'...canım almağa ferman gerekmez.
kınından çekilen hançerin,
pusudan sıkılan kurşunun,
beni öldürmeğe gücü yetmez. '
Derdim hep.
Lakin dün seni gördüm.

kabullendim artık mağlubiyeti
hayattır bu maçın tek galibi bilinsin
her öyküde bir gerçek gömüsü vardır
yaşamın sırları bir bilinmezde saklıdır

yanında olsaydım kollarımı sarardım boynuna

Benim şafağım Ege’nin üzerinde
Sipylos’da ağarır senin şafağın
Ne fark eder, ikisi de bizim
Özlemlerimiz emanet
Paylaşacağız seninle bir gün elbet
Yorgun gönlümle sabuncu beli yılanlarını

Ne zaman başlar ayak
Ayaklar baş olacak
Akılsız başın cezasını
Ayaklar çekmeyecek!

Gurbetteki odamın değişmez dekorunda,
İki tahta sandalye, örtüsüz eski bir masa,
Şımarık bir resim senden kağıtsız duvarda.
Giyilmeyi bekliyor elbiselerin şu askıda.

Öylece duruyor son yıkadığın iki çatal ve tabak.

I-
Adı: Tevfik
Soyadı:Üfler
Bildi bileli kendini zurna çalar.
Hemde sabahtan akşama,
Akşamdan sabaha kadar.

Bu Şehrin Işıkları

Yaşadığım bu şehre
Gözlerindi ışık veren
Bakışların umuttu bana
Şarkımızı söylemiyorsa da