Alçak diktatörlerin zulümle suladığı toprağın çocuklarıyız biz—
Suskunlukla yoğrulmuş, itaatin dizi dibinde büyümüşüz.
Zaman bile geçmeye utanırdı buradan.
Her gün aynı rutubetli korku:
“Konuşma!”
“Bakma!”
“Bilme!”
Bir zincirin gölgesinde özgürlük sandık prangayı.
Şimdi bana sor:
Ne işe yarar bir şairin çığlığı,
Bir halk celladına methiyeler düzüyorsa?
Ne işe yarar özgürlüğü şiirle çağırmak,
Şayet yankı bulduğu tek şey gönüllü esaretse?
Kayıt Tarihi : 9.8.2025 22:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!