ceza olarak aklından geçirdiğin hiç olmadı aslında.
teslimiyetin gerçekleşeceği yerde, seni kandırdım.
seni öylece, orada bıraktım.
hemen geleceğimi söyleyerek odadan çıktım.
kilit kapının üstündeydi, çok kolay oldu.
koltuğa uzandım, arka arkaya filmleri izledim.
Hayat su ile tedavi ediliyordu;
Bize ileriye bakmamız söylenmişti
Dõnmeyecektik
Yol gidenindi,
Gelenindi de...
Hüzzamla nihaventlendim ben de çok üzüldüm sadettin dede.
Güz e kelimesiz söylenerek başladın demidir gülün deyip devam ettik
Tutma yanarsın diye tadı başka bardaklara sardık,
ince belliyi piyaleden saydık da
Niye bilmiyor dedin vecdi abi, karanlıkta kaldık.
hep konuşulanlar arasında başka şeyleri düşünür gibi
mahcup, ince renkli ağır gelen kaç türlü gözün içinde
senin incinmeyen arsız ve utangaç bir yanın var
daha da arsız olmaya yaklaşıp ayıp olacak diyen şaşkınlığın
ve sınandığın telaşın, ciddi olamayacak itirafların var.
sen, içi dolu dolu olan, içi başka türlü parlayan
YOK DAHA NELER
büyük sözler kimin umrundaydı. bir sonuca varmak için bir yere varmak gerekmiyor, diyaloglar çoklukla monologlara benzerken insan sadece kendini tanıyabilir deniyordu. bu esnada akıl sadece kendini tanıyanı tanıyabilir diye zavallı bir hükme takılıverdi. sonrası bulanıktı, halbuki güzel başlamıştı. hiçbir şeyin popüler olmasını önleyemedi, zaten istenilen bu değildi. okunaksızlık ya da gizli içerik arşivleri fındık fıstıkla doluydu. bu durum çözülemeyen sorunları beraberinde getiriyor. her şey tahminle biliniyor, iyi başlayan şeyler yağmalanıyordu...
sen ne anlatıyorsun bakışları arasında öncelikle ödevlerini unutmuş öğrenci misali sonra da ya aldatılmışsak gibi, aynı külü eşelediğini fark etti. bilenler susup gidiyor yerine yenileri gelip konuşuyordu. bu hep böyleydi. bu durumla cinsel arzularını kullanarak başa çıkamazdı. hafızada bir tasarruf değildi. istikbalinin karanlıklarında günah ve erdem arasında bir ara kablosu oldu.
bekleyip görmek lazımdı
gönül dağından ya da saltanat popolarından tek ısırık tutturmak mı, tatmak mı zor... anımsadığımı bildiğim var bir şey var. felek elma diyor kabak çıkıyor, sürekli ağzımdan kaçırınca çok eziyet veriyor. ısırılınca geçer diyor. beni eyliyor sanırım.
sallanıyor veyahut sallandırılıyorum. bilmeden selam veriyorum...
coşkuyla yaşananlara kaza dediğimizde canımız yanmaya başladı. önce acıyla sonra şefkatle silahlanabildik. mühimmatları tanıdık, samimiydik. savunmayı öğrendiğimizde hatırladığımız pek az insanın gerçek olduğunu bildik. epey vakit geçirdik.
yüksek sevgi ya da nefret ihtiyacıyla başa çıkabilmek için
insanın içi dışına çıkmalıydı.bu cesaret gerektirirdi, kolay iş değildi. işlem sırasında akla gelmedik beklenilmeyen yığınlar oluşuyordu. yığının muhteviyatı çeşitlilik gösteriyordu.bu savaş halinde sıkılganlar ya da saldırganlar birbirine üstünlük sağlayamıyor, kazanan bilinemiyordu. eşitlik çok nadir ve değerli bir şeydi.
tam olarak kişinin elinde olmayan bütüne ait ama kişilere özeldi.
biraz daha matematik ile etliye sütlüye karışmayan az biraz geridekileri önemseyen bir yönetim şarttı. fakat herkes istisnasız imtiyaz belgesi istiyordu. herkes durmadan kaybediyordu.
ben kalbi açık bir bencilim, açgözlüleri ve pısırıkları sevmez, coşkuya inanırım. ve şaşkın bir işbirlikçiyim,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!