Cuma Komşul Şiirleri - Şair Cuma Komşul

Bir kez takılmayıgör sen kaderin ağına
Kurtulmak mümkün değil dolanır ayağına
Sarhoşluğunu aşkın hürmetle sun ey saki
Beden fani olsa da ruhlar her daim baki

Avare geçen yıllar bir hüsran oldu bana

Cennet mülkünden bana verilse de bir diyar
Aşkından hiçbir vakit geçit vermez asi yar
Çökünce karanlıklar ruhumun kuytusuna
Seyyah bir gümüş parlar gecemin muştusuna

Sessiz bir şiirsin aşk zamanın avucunda
Körpecik hayatlarda bir daha canlanırsın
Zehirli bir temrenle yağlı okun ucunda
Gönüllere saplanıp yeniden kanlanırsın

Aşka dair ne varsa yapılan taksimatta
Sana güzellik tacı payıma hüzün düştü
Mutluluk senden yana yapılan taksimatta
Sevdana tüm yüreğim bana gül yüzün düştü
Sana nazlı bir uyku bana gündüzün düştü

Aşka dair ne varsa yapılan taksimatta
Sana ateşi suzan sevdana yanan düştü
Aşka dair ne varsa yapılan taksimatta
Bana zülfi perişan saçına kanan düştü
Gönlüme afeti can adına canan düştü

Bir duygu fırtınası, bir zehirli ok, bir ölüm fermanı
Her bakışındaki o gizli tebessüm
Gölgesi gözlerinin kalbime sinmesi
Yıldızların gök boşluğuna serpilişi
İnci misali Kehkeşan’a dizilişi
Ve beklenmedik bir anda senin

Umursamadı yıllar eridi kışın karı
Dağların gelinliği doruğun gözyaşları

Ufukları yalayıp güneşle doğan bahar
Kaybettiği sevinci yeşil kırlarda arar

Bana da bir şiir yaz diyorsun bu gidişte
Ben bir şair değilim sana şiir yazamam
Uzak yollara düşüp vadiler dolaşamam
Bu yüzden yazamadım yazamıyorum işte

Ben anlamam matladan maktadan yek avazdan

Gurbet akşamlarının solgun gün ışığında
Yasemin kokusuyla savrulur yine hazan
Bir tutam hasret biçtim çitin yapışığında
Bu tenha kulübede gönlüm sensiz perişan

Yıldızlardan süzülür derde salan gözlerin

Birkaç hatıran kalmış şimdi köşe bucakta
Kor mangal kömürüyle su kaynardı ocakta
Demlerdin mis gibi çay porselen çaydanlıkta

Güllerin yaprağında saklanan gülüşlerin
Bir bahar mevsimiydi bende kalan düşlerin