Çık Gel Şiiri - Halil Kumcu

Yokluğun cehenneme dönüşmüş,
Bağrıma yerleşen sönmez közmüş.
Öyle ihtiyacım var ki, çık gel;
Çık gel, bitsin artık bu bölünüş.

Saçıma zamansız aklar düştü,
Baharım söndü, kışa dönüştü.
En muhtaç olduğum anda, çık gel;
Çık gel diyorum bir akşamüstü.

Her bir düş bir gün hüsranla biter,
Araya arsız takvimler girer.
Ecelden, Azrail’den önce gel;
Ölüm ayrılıktan daha beter.

Gülüşün baktığım her aynada,
Göğsümü sıksam sen varsın orda.
Kimseler görmeden gizlice gel;
Koyma beni yalnız buralarda.

Yastığımda sanki cehennem var,
Gözyaşım kavrulmuş halde akar.
Her ne halde isen gel, işte gel;
Bu ne ayıp ne de yasak kaçar.

Bilsen gecem nasıl da karanlık,
Kurşun sıksan geçmez derler kıymık.
Bir rüyayı hatırlar gibi gel;
Dünyanın sonu ıssız mezarlık.

Bağışlayalım birbirimizi,
Bu aşkla yakalım sevgimizi.
Günlerden bir gün çıkıp gel be gel;
Şuramda durur hançerin izi.

Son istasyona doğru öykümde,
Söyle, kaç kış görürüm ömrümde?
Ne olursan ol, yeter ki sen gel;
Bir adım kaldı gönül son düzde.

Yalnızlık çekilmez, vakit oldu,
Yüreğime sözüm geçmez oldu.
Bir gece vakti habersizce gel;
Geçen senelere yazık oldu.

Gel yanıma, göreyim yüzünü,
Gel ve beni avut, al yükünü.
Bırak her şeyi, yarın çık da gel;
Bekleyenim var, de tut sözünü.

20 Mart 2024 / Çarşamba / Ankara