Ayrılık şiirleri yazmadım hiç,
bilmem birilerinden gitmeyi.
Çöreklenirim "buyur'a "
terketmem sevmeyi,
bırakmam kimseye
Bir kış daha geçti sevgili yurdum,
Karlar eridi toprağa,
göğerdi toprak
güneşin bakır çalımında.
Kış yorgunu dallarına,su yürüdü her canın
patladı patlayacak,
Sevmek, bağlanmaktı gökyüzü turkuazına , kör kuyu dehlizlerde,
kulaç atmakla ulaşılmıyacak derinliklere.
Kök salmaktı.
tohumlarından asılmaktı
sarı imgelere.
İmgeler,
Bakışlarınla Anlatıyorsun
Konuşmadan da olurmuş cancağazım,
bakışlar da anlatırmış istediğimizi.
Hatta bakmayışlar da, bakamayışlar da.
kırgınlığı, kızgınlığı ayırmayı,
mimiklerde saklarmışız,
Her tonda bahar akşamlaşıyor bir ağaç yaprağında,
kovalıyor ışığını güneş dağlarının arkasına.
Yapraklar budağın uçlarında, dinç, dingin
hayat uç veriyor vedasında çiğdemlerin
kardelenlerden kalan kış yorgunluğuna.
Bugün yine açız evlatlarım"
sofrasında Mehmet Akif'in,
hem de yüzyıl sonrasında!
Rızkımızı arayalım da dere sularında
deniz yakamozlarında bulalım.
Oltamızın ucunda kaygılarımız,
Orhan Veli misali
Oturmuşum,
Maltepe köyiçinde bir banka,
köşe yazılarını okuyorum gazetelerin
bir solukta.
Yüzümü yokluyor bahar serinliği.
Balbalı reddetmiş ozan Veysel,
Örtmesin diye toprağını.
Ot, çimen çiçek bitmek,
Kuzuda et, koyunda süt,
arıda bal dönmek,
Yaşamak ,yaşama vermek
Ağır işçilik gerektirir, taşımak sevdayı.
sevginin rengi, eladır,karadır,kahvedir,
takılı kalırsın maviliklere, yeşile,
menekşe ,mühür gözlere.
Sahil seninle doluydu kimseler yokken,
uzaklara düşmüş ,
yakınlık çiçeklerinin
yasak meyve gibi renk ahenk kokuları.
Kimsesiz kalmak yalnızlık mıdır,
yalnızlık,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!