Cem Kamalı Şiirleri - Şair Cem Kamalı

Gözlerinden akıyor yorgunluğun, üzerinde tonlarca yük var.
Ne zaman gitse birileri senden, üzerine yağıyor tüm yağmurlar.
Yalnızlığı seyrediyorsun uzaktan, içini ürpertiyor.
Bir gökkuşağı beliriyor; siyah beyaz.
Öyle altın falan da yok sonunda, çocukluktu onlar.
Her "büyüyünce güzel olacak" yalanının ardına saklanan sırlar,

Yüzüme dokun şimdi,
Bir şarkı söyle bana ya da bir şiir yaz,
Ne söz var senden kalan ne de umut biraz.
Avuçlarım kan terliyor, sudan hızlı akıyor zaman,
Unutmak mı diyordun bana, o da yalan..

Var ile yok,
Bugün var yarın yok.
Yine toplanıyor üzerimize bulut,
Tek solukta bitiverir umut.

Geçer gider zaman ırmaklar gibi,

Yârlığından değil,
Varlığından varlığım.
Varlığın olmasaydı,
Karınca kadar olurdu yârlığın.
Var olmasaydın yâr olmazdın,
İyi ki varsın,

Gözlerimden renksiz kanıyorum ayrılığı,
Bir dokunsan,
Çıldıracak yalnızlığım..

- Cem Kamalı

İçim, kuytuda kalmış yalnızlar ülkesi,
Derinlerde bir yerde duruyor karanlığım.
İşte yine göründü ufuk çizgisi,
İlk yaprağı düşüyor yine sonbaharın.

Soğuk vurunca gözlerinden içeriye,

Yâr gider, can eksilir.
Gün gelir, biter muktedir.
Yârsız can olmaz,
Umut tükenir, can tükenir..

- Cem Kamalı

Gönlümde ağır bir yara kaldı,
Hasretin harı şimdiden çöktü üstüme.
Yokluğunun sisi sardı her yanımı,
Güzel günler görecektik seninle.

Kıymeti büyük, gülüşü içimde bir yara,

Geliyor gibisin karşıdan,
Gözümle görmesem inanmam.
Gönül gözüme mi vurdu yoksa hasretin?
Ya da yine mi kandırıyor beni hislerim?

Nasıl bahsetsem bilmiyorum acıdan,