Ateşi çıkmış bi yaz akşamında,
Alnımdan damla damla olup
Süzülüyor yalnızlık.
Ağaçlar yeşillerini giymiş,
Yapraklarından döküyorlar sensizliği...
ardı ardına sıralanmış,
uykulu ağlamaklar geçerken penceremden,
hiç değilse;
kol kola girmiş birikintilere,
çamur olmak geçiyor içimden...
bu gece
yüreğimden birer birer söküp
gökyüzüne iğnelediler yıldızları
gözlerinizi havaya kaldırıp da
gülümsemeyin ne olur
anne sıcaklığında yataklara
davetsiz misafir olma olasılığından
gönül rahatlığıyla dökerdim
yeni yetme gözyaşlarımı...
annemin kazak ördüğü şişleri,
hiçbir işe yaramaz sanırdım.
sonradan öğrendim,
ne kadar kolay olduğunu;
şişle kumbaramdan para çalmanın..
Yağmurda ıslanan
kimsesiz çocuğun,
kollarını açıp;
uçak olmak geçer içinden...
Bir kereliğine bile olsa,
doyumu olmuyor ki seni öpmelerin,
bi yanağından öpsem;
hani bana diyesi geliyor sanki diğerinin....
Bir dalgayı bile çok görüp ayrıldın koyumdan
Çocuğunun çalınması gibi bir annenin koynundan...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!