Bülent Baysal Şiirleri - Şair Bülent Baysal

ZİFİRİN ZAMAN

hey deli poyraz yüreğin hey
sen böyle deli esmelerde yiter miydin

Gideli çok oldu, seni özledim
Açtım yüreğimi, sende közledim
Akan yaşlarımı, elden gizledim
Ben düşlerde değil, özümde sevdim
Sel oldum da sana, aktım da sevdim.

Bil artık hasbihâl eylemem gönül
Melül, melül boyun büker ağlarsın
İçmişsin badeyi, aşkın şarabın
Ateşten kafeste yanar ağlarsın

Gülüm dedim seni sardım soluma

BİN KARANFİL

Dalında nev-î gonca gülşen-i baharımdı
Maşukluk makamından sultan-ı yegahımdı
Kirpiğin secdesinden her damla bin karanfil
Makberiydi göklerin, gözdeki semahımdı

Ey mor dağların kızıllığında, mahşere giden atlı
Ne rüzgarın eser, ne tozun kalkar ardın sıra
Işık sızmaz, yıldızlar görünmez sanırsın penceremden
Sürgülü parmaklıklar ardına çökmüş beklerim
Çakal uğultusunda daha bir bilenir yüreklerim

Kazmak için, boşuna arama kürek
Kendi kazmış, kendini gömmüş bu yürek
Ne murat görmüş ki, istesin senden dilek
Dünya dediğin alemde geçti, geçecek
Vargit eğlen, sende oyalan.
O yalan, bu yalan

Hayaller umudu saklıyorsa bir köşesinde
Gidenler gelir elbet
Mutlaka bir gün deyip bekleyişlerinde.

Oysa nice bilinmez enginlere
Atılır yüzlerce kulaç, her gece

Gel içelim biz aşkı, billur kadehlerinden
Şuh endamın büyüsü inerken gözlerinden
Suzi diller şakısın Tûtî-nâmelerinden
Yudum yudum süzülsün aşk peymanelerinden
Sarsın ruh-i mücerret en şahanelerinden

Takvimler sen yazdı aylardan nisan
Güne hüzün düştü, gönüle hüsran
Sana gitmek kaldı bana da hicran
Resminde gülüşün o bana yeter

Makberin can yaktı magrıbım tasam

Ne siyahtı, ne yeşil, mavisine ben daldım
Denizleri gökleri bir an gözlerde sandım
Titredi mumda alev, ateşinde ben yandım
Yandıkça sevdi gönül, küllerimden doğdum ben.

Kanatsız kuş misali, yer çekiminden ırak