Bir Yığın Düş Şiiri - Halil Kumcu

BİR YIĞIN DÜŞ

Yarım kalmış kitapta, bir yığın düş, dünlerim;
Örselenmiş çocuk, keşkeleri içindeyim.

Her an ciğerlerimde hissettiğim bu hüzün,
Gözlerine bakmadan yaşamak, sanki sürgün.

Geçmiş, sarı yapraklarda üflesem toz olur;
Geceler boyu, uykularım kaçtığı çoktur.

Söyleyemediklerime tutsak bu yüreğim;
Küf pasla içine demir attı gelgitlerim.

Kaldırsak kirpiklerimizi, yaşlar uçuşur;
Yalnızlığın başkentinden ha bire savurur.

Gülüşün bile o kadar uzak, tutamam ki;
Bil, sensiz yangın yeri buralar, ne hazin ki.

Bir kalpte habersiz yaşamak, bu olsa gerek;
Saza vurulmamış türkü gibi, iç çekerek.

Unutulmuştu masal, yazıya dökülmeden;
Başucumda bir mezar taşına dönüşmeden.

Sana inanıyorum, diyebilir mi lisan?
Çok kısaysa yaşam ve bir adım sonra yoksan.

Hançer gibi saplandı, sensiz fotoğraflara;
Bir bir ölüyor düşlerim, şimdi ardın sıra.