Herkes evden gidince
Özlem duyar gibi bir sevgiliye
Başlarım seni düşünmeye
Kaç gün oldu saymadım
Toprak örteli üzerine
Birlikte yaşadığımız
Asfalt yol yok, zordur ulaşmak kapısına
Kar yağmış gecekondumun kiremit çatısına
Dumanından belli hanım kıymamış oduna
Kırmızı renkli yastığı dayamış kırık camına
Ne yıldızlarla konuşuyorum
Ne de mehtapla
Beni senden alan gecelere
Dargınım artık
Yoksun…Ne yatağımda
Ne de yanı başımda
Sana dair bütün yazdıklarım
Belki anlar belki de anlamazsın
Ben yine de naz etmem
Bu benim sevdam benim aşkım
İster gel ister gelme
İster sev ister sevme
Platon dedi ki haydi şimdi sıra sende konuş
Aman üstat olur mu, senden sonra hiç hoş
Hem kafam seninki kadar değil, biraz boş
Yok yok dedi, sen de konuş, ister dolu, ister boş
Haydi zaman geçiyor, durma meydanlara koş
Şimdi alay ederler, sonra derler ki yaptığı ne hoş
Sabahın köründe hanımına giden
Çoğu zaman onların
Kaprislerini çeken
Beğenmediklerini giyen
Gün bulup gün tüketen
Ama yine de namusuna direnen
Saftır ilk dokunuşta bedenler
Sevgidir, aşktır ilk emeller
Gelecek vaat eder
İlk başta bütün evlilikler
Umutla bağlanır sevgililer
An gelir değişir istekler
Kimi fabrikada, kimi okulda
Kimi barda, kimi pavyonda
Kimi tarlada güneş altında
Kimi dört duvar arkasında
Kadınlar…
Ne o yorgun bir halin var gibi
Yüzün solmuş, yanakların çökmüş
Geçen yıllar sana ne çok zarar vermiş
Yalnızca neşeni değil
Gözlerindeki ışığı da söndürmüş
Biliyorum…küsmüşsün geçen yıllara
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!