Bekir Karaçam Şiirleri - Şair Bekir Karaçam

Daldan dala kondurdular gönlümü,
Yine sana doyamadım bi tanem.
Birer birer bitirdiler ömrümü;
Yine sana doyamadım bi tanem.

Has bahçende gonca gülün açtı da,

Altımızda teker vardı tekerimizde de taş,
Babam ile kurmuş idik harmanımıza bağdaş,
Öyle bir rüzgar esti ki ne göz kaldı ne de kaş,
Dağıldı virana döndü harmanımız hanımız.

İneği saldık çayıra küstü ot yemez oldu,

Kara gözlerine kurban olduğum,
Nolur yakma beni sevdana yakma.
Gönül sayfasında hayat bulduğum;
Nolur yakma beni sevdana yakma.

Kaderime ortak oluver bir an,

Deli divaneye döndürdün beni,
İki karpuz bir koltuğa sığar mı?
Sözüne inandım öldürdün beni;
İki karpuz bir koltuğa sığar mı?

Evim var barkım var zenginim dedin,

Sen benim aşkımsın nasıl geçeyim,
Güzel gözlerinden sevda biçeyim,
Getir ver elinden zehir içeyim,
Benim sevdam, seni böyle severdim.

Mutluluk içerdim kahve gözünden,

Sevdamı bıraktım sana sevdiğim,
Ömrümde sevmedim bir seni daha.
Hasreti yaşattın bana sevdiğim;
Sende bulamazsın bir beni daha.

Umudumu yaktın küle döndürdün,

Dosttum dostluğunu aldı götürdü,
Bir daha bir haber alamıyorum.
Aradım deryayı denizi yurdu;
Bir türlü bir yerde bulamıyorum.

Bağbanında açan sümbüle sordum,

Bal akardı dudağından dilinden,
Böyle habersizce gidişin niye.
Bülbül vaz geçer mi gonca gülünden;
Böyle ap ansızca gidişin niye.

Aylar oldu hasretini çekerim,

Gönül düştü deli gönlüm üstüne,
Yandı yürek, deli gönlüm ağladı.
Gülü seven gül gönderir dostuna;
Gül ağlattı, deli gönlüm ağladı.

Gülü sevdim, gül dalında yetiştim,

Kaç gönül düştü bu kara sevdaya,
Kaçı eceline yürüdü gitti.
Kaç sevda yaşadı divane gönlüm;
Kaçı gül dalında kurudu gitti.

Aşk acısı ne çileler çektirdi,