Milliyetine baktık çocukların
Veya nerede öldüğüne
Aycan'a ağladık
Berfin'e ağlamadık
İnsanlık zayıfladı
Saf ve masum çocuklar öldü içimizde
(Anı)
Çelişkiler şehri Diyarbakır'dayım.Köklü bir tarih şehri ve kültür kaynağı olan bu şehirde insanı kente bağlayan binlerce sebep var.Seksenli yıllardayız. O yıllarda kent nüfusu 300-350 bin civarında.O zamanlar bile nüfusunun kabına sığmadığını düşündüğümüz bu şehirde şimdilerde birbuçuk milyon insan sıkışmış durumda.
Sur içi ve sur dışı olarak şehri ayrı ayrı ele aldığınızda aynı şehirde iki zaman boyutunda yaşadığınızı hissedersiniz.
Cami Sefa Mahallesi,Namık Kemal, İskender Paşa Mahalleleri,Hançepek ve Hanzade mahalleleri dar sokakların üst üste bindiği bir labirent gibidir.Evler adeta bir harabe yığınıdır.Havş denilen avlulu evlerde göz göz odalarda ortak bir tuvalet ve banyoyu kullanan birden fazla aile yaşar.Aynı avluda birden fazla ailenin uyum içinde yaşayabilmesi taktire şayandır. bu yıllardır süregelen acıyı paylaşma kültürünün bir eseridir.Bu şehrin ortalama insanları asla kavgacı değildir.
Atlı karıncalara hiç binmedim.
Hiç luna parka gitmedim,
Öyle elimden tutup gezmeye götüren
Ya da benimle vakit geçiren
Olmadı çocukluğumda...
Bir ana hüznüdür gurbete gidişin
Her gidişin hasreti,kahrıdır annelerin
Bir cehennem azabıdır beklenişin
Beklerken bir ananın diline düşersin:
Bir dost bahçesi, çitleri dikenli telli
Çevresi düşmanla çevrili
Renk renk açarken gülleri
Tuzaklar içindeyim
Bir gül bahçesi
Yalnızlığında olgunlaştım
Yokluğunda çözdüm seni
Yükseklere çıkarmışım bilmeden
Düştün gözümden
Yokluğun uyandırdı beni
Aklımda sen, gönlümde sen
'' Gün eksilmesin penceremden. '' demiş ya şair,
Benim de her daim güneşimsin sen
Sakın gitme!
Eksilme penceremden
Kaçma benden
Kovalatma kendini
Bilirsin eskiden tanırım seni
'Tavşan kaç tazı tut' oyunundan
Çocuktuk daha
Bir bebek ki sorma gitsin
Anlatılmaz hissedilir
Bir sevgi ki sorma gitsin
Yüreği ağzına getirir
Dünya tatlısı'' Ezgi'' bu
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!