Barış Can Bıyıklı Şiirleri - Şair Barış ...

Adımlarımın meyli terk-i diyara
Bu uçsuz bucaksız alacakaranlık
Hangi gün bırakır peşimi
Çekip giderken dönüp son bakışımı mı bekler
Yoksa bir demet papatya mı vermeliyim
Ve hiç tanımıyor gibi yapıp rüzgar gibi

Katran karası geceden armağan ağrılarım
Başımın içi Zincirlikuyu
Ve hortluyor ölülerim toprağımdan
Dünya dört duvara daralıyor
Dört duvar dört günümü daha alıyor
Sevdiklerim geliyor gözüme

Işık görüyorum gözlerinde.
Işıktır bu, başka şey değil.
Anlam yüklemeyeceğim.
Elinde bir gül var.
Sen gibi kokuyor,
Ve gözlerinden ışık var.

Cömertlik yapıyorsun, fakirsin.
Aşık oluyorsun, yeniksin.
Bir avuç huzur kovalıyorsun.
Arkadaş, sen nesin?

Ağız tadıyla içeyim diyorsun, ayyaşsın.

Önce kaldırım kenarındaki,
Özenle hazırlanmış bir buket papatyaya uğradı.
Papatyalar boynunu büktü.
Rakı bardağını beyaza çeviren,
Tuzlu bir yaş selam verdi.
Hıçkırıklı ağlamalar buyur etti içeriye,

Önce dibe doğru daldım,
Gövdem kumlar üzerinde dans eder gibi
Kırılan ışık hüzmelerinin arasında salınarak ilerliyorum
Göğün mavisini taklit ediyor etrafımdaki boşluk
Milyonların arasındaki yalnızlığımın sesini dinliyorum
Kendimce oyunlar kurarak avunma girişimlerindeyim

Karanlığımda kaybolan duygular dağıttı esen rüzgarı
Perçinlenmişti ama hâlâ ayak diretiyordu yaşamakta
O gün mü zedelendim içindeki sende
Gelişinden ne kadar sonra fark ettin beni
Henüz yağmurlarım dinmemişti
Açmamıştı toprağımdaki çiçek

Bir zaman sustum.
Cümlelerim bıçakla kesildi inceldiği yerden.
Ve soğuk ve kar ve tipi gibiydi yalnızlık.
Ve ben yaşamı sevmeyi sevmiştim.
Hani buz gibi bir duvara dayarsın sırtını,
Hani soğuktan titreyen her kemik hatırlatır sana yaşadığını

Saat oniki suları
Herkes ne olduğundan çok emin
Sarhoşlar sarhoş
Yalnızlar yalnız
Mutsuzlar mutlu

Bugün ölmeyeceksem,
Koklamak isterim gülleri.
Doldurup ciğerimi
Gitmek isterim,
Tabanlarımı kanatana dek,
Yolların beni götürdüğü yere.