Azime Gürlek Şiirleri - Şair Azime Gürlek

sevgililer yaşar bitmeyecek aşkla
tozpembe hayat sürsün bir imzayla
falcı masalı bitirir nikâh masasında
evlilik sandığın kadar kolay değil gülüm

hayaller gerçek oldu bir gelinlik birde damat

yazıyor kadın
durmadan siliyor
tutuşmuş yüreklerin sıcaklığında üşüyor
bir yumak gözlerine dürülen
çözüyor kadın
ve durmadan sarıyor dumanlara

acılarımla demlendim tenhalığın koca şehrinde
ne olmuş bu insanlara anlayamadım
her yer acı
her yer tarumar
çıplak tenimden sızan acı bir haykırış
beklide hedefi şaşıran bir ok

paslı halkaları dizip yoluna
bakanları gördük ezip gittiler
bol yağlı kelamı çalıp diline
çıyanları gördük süzüp gittiler

unutur hedefi başa geçince

Yaşamı güç kılan saatlerden biriydi belki de. En hakikatli rolleri üstlenerek, riyasız ve bedelsiz yollara düşmenin tam zamanıydı. Kutsallık kadar baki olmalıydı onuru ve gururu. Karmakarışık tonlar kuşatmıştı bedenini. Yığınlar depoluyordu zehrin en acı tadını içine çekerek. Gitmek kadar zordu acıları sarmak. Belki de en dokunaklı küfürleri duymazlıktan gelmek. En dil yakıcı şarapları bir nefeste çekebilmek. Acı bir lokma gibi hatıraları büyütmeden gelirse beklenen an, acılar azalacak sanki.

Kimse gökyüzünü kurşuna dizmiyor. Kimse yıldızları bağrından söke söke koparmıyor. Ama denizlere gökyüzünden kanlar damlıyor. Bu kez hırçın değil. Bu kez kabarmıyor, kükremiyor. Denizler suskun. Denizler an be an batıyor. Çekiliyor içine. Dönüyor kendine. Ya dağlar taşlar. Yalvarırcasına dumanlanıyor. Artık çok geç. Gökyüzü isyanları oynuyor son kez. Elleriyle koparıyor yıldızlarını. Bir bir döküyor denizlerin üzerine. Yakamozlarla parlıyor. Yakamozlar. Çılgın bir gecede ışık saçmak istiyor. İşte o an boşalan bulutların ardından gökkuşağı beliriyor. Denizler kırmızıyı çekip alıyor içinden. Yanıyor. Ateşe düşmüşçesine için için kavruluyor

Dün gece süzülüyordun ayın şavkıyla. Dün gece düşlerin düşmemişti yara bere içinde. Ellerin. Ellerin ne kadarda soğuk. Üşüyorum. Kirpiklerim gözlerime düşüyor. Ve gözlerim deniz. Ve denizler sancılı. Bütün hayallerim sırılsıklam. Feryatlarım tuzlu. Nefesim daralıyor. Koynunda sensizlik çok ağır geliyor. Batıyorum. Kendimle beraber batırıyorum denizleri. Koyun koyuna sürükleniyoruz. Kayboluşumuzun öyküsünü destanlara yazıyorum. Geriye kalan koskoca bir hiç. “Seni Seviyorum” bile diyemiyorum.

Korkma şair…
Varsa dalgan şımar göğsümde.
En çok sevdiğim rengi getir
Yürü!
Varsa dumanın dol ciğerlerime.
Karınca değil deve misali.

güneş batarken döşte erişmeyi
şafaklarda yıldızları yararak
siyah ve beyazlarla sevişmeyi
tepemde yeşil kubbeler kurarak
öğrendim
kör uykudan gerçekle uyanmayı

+Ölümün düşüne yürüyorum molasız
+Ve tüm ihtiyaçlarımı buzullarına asıyorum
—Çırpınma ey koca yürekli ŞİAR-IM
—Dölsüz emaneti taşımaya hazır cenin
—ki! Ölümüne sadık sırlarında
—Daha düşmeden ana rahmine

seyirdeyim bu gece itaatsiz gözlerimle
içimdeki benle yabancılaştın
yazdığım sayfalarda çizdiğim boş tuvallerde
vuran saatlerin telaşında yoksun artık
beraberinde götürdüğün benle yabancılaştın

karşı evde otururdu
ALLAH var iyi komşuydu
ömrünü verdi çalıştığı fabrikaya
fedakâr hikmet amca

her sabah aynı saatte çıkardı