Atakan Kartaltepe Şiirleri - Şair Atakan ...

Şairler dilimizdir... bestekârlar gönlümüz,
Şiirler coşkumuzdur... şarkılarsa ömrümüz,
Olmasa bunun biri topal masa gibiyiz!
Bunlarsız kalmasın hiç, ne ardımız - önümüz!

Herkes şiir yazar da herkes şair olmaz be!
Kimi ezberlenir de kimi bir gün kalmaz be!
Yazarsan “anlaşılmaz”, elbet kimse anlamaz!
Veremezsen duyguyu kimse bir tad almaz be!

Sen gözümün rengisin...mavisisin! yeşilisin! alısın!
Sen ağzımın tadısın...lezzetisin! ..çiçek çiçek balısın!
Sen olsan da el’de...ol! ne çıkar ki? Atakan’ın malısın!
Sana diyorum...sana! ..sen, bil ki benden dualısın! (*)

Âşığım sana desem... hayır! Diyemiyorum,
Nasıl demem gerekir? Onu Bilemiyorum,
Kıvır - kıvır kıvranıp hep kendimi yiyorum,
Yaaa! Bildiğin gibiyim, onu... onu diyorum!

Sana olan aşkımı... Türkçe'ye kazıyorum,
'Nereden belli? ' dersen, şiirle yazıyorum!
Binden fazla dört’lükle, bir yarı da diğeri...
Çoğu gerçeği söyler! .. İnan ki az'ı yorum!

Ezilen şu yüreğim... ızdırâbın telidir,
Sustuğun andan beri, çıldırmıştır delidir,
Yıllar yılı bekledi, ha bugün, yarın dedi,
Sanma yağmur yağıyor... gözyaşımın selidir.

Ne gözlerin yaktı beni, ne sözlerin incitti...
Ellerinle ittiydin ya, işte hani o yetti...
Sanmayasın ki Atakan defolup çekip gitti...
Ne od’u söndü – küllendi ne de o aşkı bitti

Ulan şans... ulan şans, ben seni n’idim?
Didik - didik didikleyip de didîm,
Hiç aklına gelmedi mi Atakan?
Hep Ahmet hep Mehmet hep Fikret, Nedim.

Bir gün demedin ki bir Atakan var,

Güzel odur ki hemen yanında bir çirkin bite...
Çirkin odur ki güzel gelince kaybolup yite...
Bendeki bu şans, kader, kısmet de ne menem şey be? ..
Ufak ufak ufalayıp atsam da yemez...it'e!

Sarılıp yattım sana,
Dün gece,
Yine! ..
...
Dokununca ellerim,
Sımsıcak...