Neyi yazsak kitap oluyor diyor şair
Acıdan kederden başka ne yazmışız ki...
Uzun uzun cümlelere gerek de yoktu aslında.
Bir kelimeyle tarif ederdim oysa.
Ölüm derdim, aşk derdim, Gurbet derdim.
Öyle paragraflara, parantez içine almalara,
İkinci bir annenin ya da babanın olacağına inanmamıştım,
Seni görünceye dek.
Gözlerinde umut, gözlerinde sevgi, gözlerinde inanç vardı hep.
Evet notlarım kırıktı, evet belki biraz haylazdım ama sen yine de benim öğretmenimdin.
Belki tembeldim, belki biraz şaşuri, belki de biraz densiz,
Ama sen yine de benim öğretmenimdin.
Prensesler ülkelerine dönsünler lütfen
Ben İspanyolca yı nereden bileyim
Böylede güzel olunmaz ki
Ya da ben sürgüne gideyim
Ah bu prensesler...
Gönül çelen iştahsızca bakan prensesler...
Tüm sınavlardan geçmiştim
Bir senden kalmıştım.
Ah rüzgar esme esme aklıma getirme.
Bir deniz kenarında olsam
Bir çınarın altında.
Ah esme rüzgar
Sana serbestti bütün şiirlerim
Kafiyesiz, hiçbir uyumu olmayan.
İmla kurallarını hiç umursamıyordum.
Ucu kör bir resim kalemiyle yazıyordum.
Kömür gibiydi.
Küçük boy resim defterinin en arka sayfasına yazıyordum.
Sana gelmek istiyorum.
Senli günlere
Senin olduğun her yere
Bir bayram günü, hem de şeker bayramı
Sabah kalkmışım şeker topluyorum...
Mevsimin hiç farketmez , yaz da olsan olur kışta.
Beni bulmaz bana dokunmaz başıma gelmez deme.
Senıde bulur beni de.
Senin de başına gelir benim de.
Bir yerde ölüm yazar bir yerde gurbet
Bir yerde sıla yazar bir yerde umut..
Hayat bir oyun sende inan sende oyna..
Selamsız sabahlara uyanan ey genç!
Sen...
Çarşambayı perşembeye bağlayan bir geceden habersiz gibisin.
Kaşkolun askı da kirden kayış gibi olmuş.
Senin ne umurunda.
Arala şu perdeyi biraz güneş girsin.
Bin kişiyle yattığımız yataklardan, sabah yapayalnız kalkıyorduk.
Asırlardık yalnızdık.
Ve pişmandık alın yazımız buydu.
Aslında bir öfkeye mahkum etmemiştik her şeyi,
İçinde sitem vardı, özlem vardı, yakarış.
Bir yemin ettiğimiz yerden çoktan dönmüştük.
Bir kez daha yitirmiştik benliğimizi.
Benliğimizi bitirmekle beraber kaç kişinin de benliğini bitirmiştik.
İnsanlığı bitirmiş,insan olmayı bitirmiştik.
Leş gibi ortada ortalıkta duran bir karakter.
İnsanlıktan yoksun.
Şeytandan medet umarcasına yaşayan
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!