Ey yar nerelerdesin
Gözlerin uzun zamandır değmiyor gözlerime
Ne diye bunca uzaksın ve de suskun
Bil sevgili seni özledikçe yorgunum
Bir o kadar da durgun
Böyle zamanlarda dolanır hüzünler nefesime
Belki bakışında değilim
Konuk olamadım parmak uçlarına
Ama yalnızlığın arkadaş bana da
Nedenli istediysem
O kadar eremedim
Kuşlar unuttu göçten dönmeyi
Çimenler korkuyor baharda baş göstermeye
Ezilenlerin kocamanlığının küçülüşünü gördükçe
Tut eteklerinden silkele tüm grileri dök
Çekirge istilasından kurtulsun artık gök
Ne menem şeydir şu ümit
Kırık gül yaprağındaki hüzüne
Yerinde duramayan tohumun sevincine
Masum sesli hayallere
Hatta ve hatta
Rüyaların diline can verir
Duvarlarda bir göz seli geçitte
Durmuşluğumun orta yerinde
Öylece
Eli kolu prangalı gibi
Öylece
Çaresizliğe saplı bir zambak gibi
Az önce
Kırların sesini duydum
Bu sefer kuruyordu inceden inceye
İnceden inceye bir inlemeydi sanki
Sanki kururken bağıran ağızları vardı pembemsi
Az önce havada buram buram süzüldün
Süzüldün güzel bir kuş tüyü misali çökmüşlüğüme
Çökmüşlüğüme değdin yerleştin narinliğince sessizliğime
Sessizliğime aldırma çığlığım duyulmasam da tenimde
Tenim de yüreğim de acıyor gelmediğin her saniye
Saniye hatta bir adım önce bir nefes alışı kadar uzağımdaydın
Acaba bunları sana
Daha önce hiç anlattım mı?
İçimde hep vardılar ama
Sana söylemedim hiç galiba...
Şunu bilmeni isterim.
Yokluğunla harmanlayıp sana dair arzuları
Ellerimle şekil verip saçlarının isyanına
Ve bana gelişlerinden emanet bakışlarını
Yerleştirip olması gereken yere
Her seferinde
Başka bir güzellikteki
'Nere' baksam sen 'nere' dönsem gözlerin
Bakışlarının hayali deşiyor tenimi
Akan kanımdan sesin yükseliyor
Avuçlarımda içlerini öpüşünün kokusu
Senden hiç bir parça kaybolmamalı
Yarım kalmasın evren
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!