Arif Altunbaş Şiirleri - Şair Arif Altunbaş

Ben vahy medeniyetinin savaşcısıyım
İşgal edilirken her alanda mevzilerim
İnsanım köleleştirilirken varoşların girdablarında
Kapkara tüterken ülkemin dört bir yanı
İklimim kuraklaşırken gönüllerde
Ülkem zalime yol yalana iş talana esirken

Doğdular güneş gibi doğudan
Gecenin üzerine şafak sevdalarıyla
Horasandan Asya bozkırlarından
Maveraünnehirde sulanan atlarıyla
Atlarıyla atlarıyla atlarıyla
Güneşi taşıdılar kanatlarıyla

Yabancılar yabancısıyım ükemde
Ben bu ülkeyim ülkem benim içimde

Tutsaklar tutsağıyım zindanlarda
Ben bu zindanım zindan benim içimde

Yeşerecek toprağımda tohumlarım
Düşlerim gecelerle kararmıyacak
Sen ey yüreğimin adam gibi duruşu
Zulmün rüzgarlarına eğilmeyecek dalın
Asırlık çınarlar gibi olacaksın hep ayakta
Ölürken dirileceksin

Bombalar yağar karşı dağlardan
Save nehri uyur düşman uyumaz
Sarayova karanlığa bürünür
Yaşayan ölüler acıyı duymaz

Her yerde katliam galerileri

Afişlerimi astım
Sloganlarımı işledim duvarlarına
Caddelerini sokaklarını parselledim
Gençliğimin ilkbaharında daha
Issız dağbaşlarında
Ankaradaydım

Zulmün önümüze dağlar gibi diktiği
Virüs gibi ürettiği gecelerin üstüne
Elbet bir gün güneşimiz doğacak
Ama önce biz
Aydınlık savaşımızın faturasını
Kana kan dişe diş ödemeliyiz

Ben bana değilim şimdi müessir
Günlerim kararır güneşim esir
Kendi benliğimden kalmadı tesir
Yurdumda mahkumum zindanlardayım

Sabır barnağım fikir silahım

Issız sahillerin karanlığında
Martılara sorarım hasretle seni
Umut ışıklarım karardığında
Yine de beklerim bana dönmeni

Bin yıl geçse bile dimdik ayakta

Camiler hüznün durağı boynu bükük minareler
Yaşayan yabancılığımız ve sürgünlüğümüzdür
Gün batımının kararan sularında

Biz ki prangalara vurulmuşuz zincirlerle dost olmuşuz
Bu tutsak gibi ülkemizde