Anneye Kalkan Eller-1 Şiiri - Muharrem Pala

Cuma akşamı salonda oturmuştum çocuklarla
İrkildim / televizyonda izlediğim haberle
‘’Anneye kalkan eller’’ haberini duydum
Duymaz olaydım kulağım sağır olaydı keşke
Değiştirin ajans yok mu dedim bundan başka
Değişti ancak her kanalda aynı haber
Birden bağırmışım bu kadarı da fazla / yeter!!!
İzlediğim haberden çok etkilendim
Şok oldum adeta yıkıldım
Elim ayağım tutmaz oldu
Tel tel döküldüm
Kağıdı kalemi elime aldım
Kaleme dört elle sarıldım
Kalemimden mürekkep yerine kan damlıyordu
Bu satırları yazarken içim kan ağlıyordu
Şimdi kalemim öfkeyle kin kusuyor
Konuşması gerekenler neden susuyor
Annem üzülme lütfen!
Bak senin derdinle dertleşen
Kalemi ile üzüntüsünü dile getiren
Biri var biri / senin yakınında bir yerlerde
Hatta seninle yaşıyor / aynı şehirde
Zaman bulursam sana çiçeklerle geleceğim
Bir evladın gibi kınalı elllerinden öpeceğim
Seni televizyonda gördüm annem / gözün morarmış
Gülen yüzünden eser kalmamış / bir gül gibi sararmış
Söyle bana annem sana hangi el vurdu
Hangi dil sana edepsizlik yaptı / köpürdü
‘’Anneye kalkan eller’’ haberinden
Bir eğitimci olarak payıma düşen
Annene öf bile deme! / önünde saygıyla eğil
Bu suç hepimizin annem / sadece senin değil
Evlattan dayak yiyen ilk anne sen değilsin
Son da sen olmayacaksın
‘’Anneye kalkan eller’’ yerine günün birinde
‘’Anneye kalkan olan eller’’ haberinde
Bu toplum gün gelecek / onure olacak
Belki biraz zaman alacak / ama
Toplumun kanayan yarası kapanacak
Sen müsterih ol annem / ağlama!
Sen rahat ol annem yüreğimi dağlama!