Ankara'da Akşam Şiiri - Halil Kumcu

Güneşin yüzü soğuk Ankara’da,
Bu ne yaman ölüm rengi?
Hayat donuk, hayat bayat,
Bir adım ötesi beyaz çizgi.

Ay gelmez oldu pencereme,
Gönlüme de deli rüzgâr,
Kayboldu yeşil gözlerimden,
İçim soğuk, yüreğim anılar kadar.

Kış bahçesindeki perişan hayallerim,
Odamı süsleyen karanlığa büründü.
Radyonun düğmesini her çevirdiğimde,
Yalnızlığın türküsü gözlerime sürüldü.

İçimdeki ses ayaza mahkûm şimdi,
Her şarkıda kendimi buluyorum.
Rüyalarım beyaz, ben kardan beyaz,
Sesim bile beyaz, hiçbir şey görmüyorum.

Bir aralık akşamı Ankara’da,
Ellerim birbirine yetmez oldu.
İnatla tutundu dala yaprak,
Sonra sarı sarı düştü, toprak oldu.